ξανά

σου πήγαινε
καθετί που...

μονάχα αν ήξερες
θα ερωτευόσουν ξανά

Μουσική επιλογή: Μάνος Χατδιδάκης, απαγγέλει Πέμυ Ζούνη ~ Έρως ~

ναι, αλλά, εγώ αγαπώ τις Τετάρτες πιο πολύ

Αλλάξανε. Εκείνος κι εκείνος. Άνθρωποι που αγάπησα κι υπήρξα μαζί τους. Για να το λέω, πάει να πει, αλλάξανε. Κι όταν κάποτε τύχει να τους σκέφτομαι, μοιάζει με κάτι Τριτοπέμπτες η ψυχή μου, σαν ανοιχτό παράθυρο και μπάζει ψύχρα. Αλλά. Σου λέω αλλάξανε. Κι είναι κρίμα.

-Και τώρα που ξημερώνει;

-Ναι, τι;

-Κρυώνεις;

-Ααα! δεν σου είπα. Είμαι κι εγώ που άλλαξα. Και μ' αρέσει . . .

Μουσική επιλογή: Rodrigo Leao ~ Jeux d' amour

i'm scared to death... καταλαβαίνεις; and i'm choking in here, don't u see?

At the end of the day, when lights go off, I am standing still at a room's corner and breathe in - breathe out the air. "This is me... this is totally me", keep saying to myself. 

Lately, I've got a business to run. Trying to avoid, mistakes that cost a fortune... and people can get really mean when they want to.

I'm tired. Actually the word I'm looking for is "exhausted", physically exhausted, but mostly emotionally.

Don't know why I've grown up thinking that every step in a woman's life is so easily attainable. Having a fiance, later on a family, a couple of kids, a satisfying job full of prospects...

...in other words being a mature person, full of responsibilities, but still having time to lead a fabulous/f****** life.

You wanted to put a wedding ring on my finger. I said no. As it seems, I'm not that woman destined to be captured by you and give birth to your children. Your eyes got wet. I felt a deep sorrow in my heart that a nice "girl" cannot fall in love with a nice "boy" after all, but for a vagabond.

 

Yesterday was one of those Saturday evenings that can't make you a captive in a box. 

Yesterday was a Saturday evening and I was craving to put sparkles on my eyes.

And guess what... 

I did it!

 

  Μουσική επιλογή: Gloriana ~ Can't Shake You

 

σερβίρεται κ~αυτόν

photo by: untamed unwanted

Λες και την ακούω να "τσιρίζει"  - λέω για την τσαγιέρα - ούσα ξεχασμένη επάνω στο μάτι.

Πόσο πια να καταπίνει κανείς;

- Να το πιεις !
- Καίει . . .
- Είπα, να το πιεις ! Άμα κρυώσει δεν πίνεται . . .

photo by: sweet nature

Μουσική επιλογή: Λιζέτα Καλημέρη ~ Δυόσμος και κανέλα

Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου

photo by: Fausto Podavini

Γεννήθηκα στην εποχή του χαλκού
τώρα, δεν με θυμάται πια κανένας.
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα χτες
για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Αλιάκμονα, το σφοδρό Βαρδάρη
οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω
αδύναμος να αποσυντεθώ, τόσο που σ' αγαπώ.

Κωστής Μοσκώφ

Μουσική επιλογή: Θοδωρής Κοτονιάς ~ Τα κλειδιά

Θερινό Ηλιοστάσιο

10:12 pm

Σχόλασα. Δύσκολη μέρα. Απορρόφησαν ακόμη και την τελευταία μου αντοχή. Δεν δύναμαι να αρθρώσω άλλους ήχους. Θα πάρω το αμάξι και θα βγω στο ξέφωτο. Εάν θες έλα. Πάρε σώμα και ψυχή. Leave your words at home. Να ξες δεν θα μιλώ.

-Να πάμε…
-Σσςς, θα πάμε…

Μουσική επιλογή: Φίλιππος Πλιάτσικας ~ Που να πάμε

Πάρε με αγκαλιά

 

Μπορεί να την δεις χωρίς παπούτσια στα πέλματα. Ίσως αναγνωρίσεις μικρές αδέξιες κινήσεις. Ακόμη-ακόμη και τον τρόπο που τινάζει τα μαλλιά της. 

Τα στοιχεία που κάποτε ερωτεύθηκες, εκείνα που με τον καιρό άρχισαν να σε εκνευρίζουν, θα διαγράφονται πάλι πεντακάθαρα επάνω στα χείλη της. Θα συλλαβίζονται σε κάθε της γέλιο, σε κάθε ανάσα, σε κάθε ελάχιστη κίνηση του κορμιού της. Θα την ερωτευθείς ξανά μόνο που πια δεν θα 'ναι ποτέ δική σου. 

Μια καλοκαιρινή νεροποντή, αυτό θέλω, επάνω στο λευκό λινό πουκάμισο.

Και κάτι ακόμη.

Να γράφω λέξεις με μολύβι σε χαρτί. 

Μουσική επιλογή: Passenger ~ The girl running

6 Απρίλη 2013

υ.γ. Δεν είναι ωραίο να σβήνουμε κεράκι επάνω σε παγωτό γρανίτα;

-Μεγαλώνουμε...
-Πφφ...

"Για να σε χαιρετίσω

 Για να σε χαιρετίσω, όπως σου πρέπει

τους στίχους μου να κάνω άλογο,

Τραίνο, 

Σαΐτα,

Βιασύνη,

του κόσμου πράγματα

(...)"

Fernando Pessoa

Μουσική επιλογή: Lumineers ~ Ho Hey

Κάποτε...

φοβόμουν τα αδέσποτα... 

Τώρα όλα είναι αλλιώς...

Πάει καιρός...

(να μένεις, λιαίνεις τις γωνίες μου)

Χρήστος Θηβαίος ~ Έρωτας να 'ναι

Απρίληδες

Φυσάνε οι Απρίληδες. Νιώθεις;
Τρεις σαΐτες εσύ, έξι βαρκούλες εγώ, σώνεται το νερό.

Μην ξεχάσεις να κουβαλήσεις τα μάτια σου.

Πάντα τσιμπάω το δόλωμα.

- Απρίλια να με λες, κι εγώ,

 με φράουλες στα χείλη μόνον για να ρουφάς. 

 

Μουσική επιλογή: Θανάσης Παπακωνσταντίνου ~ Σαν παιδί

Αιματίτης

Ημέρα Κυριακή, θα έγραφα για εκείνη την ιστορία λίγο πριν την μεσημεριανή μου σιέστα.

Για να αποτυπωθεί σωστά μια ιστορία, θα πρέπει να πληρεί κάμποσες προϋποθέσεις. Ας αποκαλύψουμε μία, έτσι για αρχή. Ας πούμε, πως το θέμα της, θα πρέπει να είναι σαν τον καρπό του λεμονιού, που όλο και φευγαλέα πέφτει το μάτι σου επάνω σε αυτόν. Σαν κουκίδα στην αρχή κι ύστερα να θεριεύει. Να πηγαίνεις κοντά, να μυρίζεις την αγουρίδα, να αδημονείς να αποκόψεις από το δέντρο τον καρπό. 

Κάπως έτσι και η μυρωδιά της ιστορίας θα πρέπει να στριφογυρίζει μες τα ρουθούνια και να μοσχοβολάει ύστερα για ημέρες.

Θα έγραφα για εκείνη την ιστορία. Πένα και μελάνι. Οι γραφιάδες έχουν αδυναμίες κι ενίοτε μικρές τελετουργίες. Ναι, θα έγραφα. Με εκείνα τα καλλιγραφικά που μου ’μαθε κάπου τρία χρόνια πριν, ένας φίλος, ο "Λοξίας".

-Πεθύμισα ήχο κιθάρας, νυχτερινό. 

Μέρες αποζητά, «γράψε κάτι ερωτικό».

Μια ερωτική ιστορία, για να αποτυπωθεί σωστά, καλό θα ήταν να αποφευχθούν"παραισθησιογόνες" λέξεις που ερεθίζουν πρόσκαιρα την επιφανειακή όραση του λοβού του ματιού. Ας αποκαλύψουμε ακόμη ένα μυστικό προς τους επίδοξους συν-γραφείς.

Θα μπορούσα να γεμίσω ίσαμε τρεις σελίδες και μόνο με την περιγραφή μιας φαινομενικά ανέραστης λέξης: ανάσα.  

-Το όνομά μου πάλι πήρε να αλλάζει...

 Μουσική επιλογή: Lula Pena ~ Senhora do Almortão

3 & ς..ήμερα

Καθημερινά παρατηρεί ζεύγη συντρόφων, ερωτικών ή φιλικών να περπατούν. Άλλοτε πλάι-πλάι, κι άλλοτε πιασμένοι αλλά μπρατσέτα. Με πλεγμένα δάχτυλα ή χωρίς. Με ή δίχως αγκαλιά και κάποτε οι παλάμες να βολεύονται στην πίσω τσέπη ενός τζιν.

Ενίοτε βρίσκει αστεία εκείνα τα χέρια που κρέμονται σαν σε παρέλασης ρυθμό.  

Και είναι και τα γεροντάκια. Μπροστά ο γηραιός κύριος να χαράζει πορεία και πίσω η γηραιά κυρία να ακολουθεί. Βεβαίως υπάρχουν εξαιρέσεις, με ποικίλες αποχρώσεις. Άλλωστε, δεν είναι παρά μια πρόχειρη καταγραφή. 

-Τεμπέλικος, λάου-λάου, αργόπνοος, ταχύς, σβέλτος, αγχώδης, βιαστικός. 

-Συντροφικός, φιλικός, οικογενειακός, παράνομος.

-Ατσούμπαλος, νευρικός, εύθυμος, κοφτός, χοροπηδηχτός, ξένοιαστος. 

-Παιδαριώδης, στιλιζαρισμένος, αδέξιος, σοβαροφανής, αδιάφορος, ερωτικός.

Βηματισμός όπως και να ’χει...

Βαδίζουν. Για πότε βρέθηκε ένα βήμα πίσω της ούτε που το κατάλαβε. Γλιστρά το χέρι. Η αίσθηση του καρπού να την πιέζει μαλακά, στο μέρος της πλάτης της χαμηλά. Πιέζει ξανά τον καρπό στην μέση της. Τα δάχτυλά υπογραμμίζουν την πορεία που είναι να ακολουθήσουν. Καμία λεκτική οδηγία.

Λέξεις όπως δεξιά/περνάς/ευθεία/στρίβεις/αριστερά/απέναντι... δεν αρθρώνονται ποτέ.

-Πρωτόγνωρη αίσθηση. (θα πει)

-Όλοι σε κατευθύνουν με λόγια. Σωστά;

-Σωστά.

-Κανείς δεν σου έμαθε πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι.

-...

-Σωστά; Σωστά.
-...

~ Η αντίληψη των λέξεων θαμπώνει μπροστά στις αισθήσεις. ~

Μουσική επιλογή: Nouvelle Vague ~ Mala Vida

Στο τέλος της ημέρας... μην πεις κουράστηκα.

Σήμερα ξύπνησα με έντονη την διάθεση να βουλιάξω τα γυμνά μου πέλματα στην μοκέτα του σπιτιού σας. Να μείνει το περίγραμμά μου σημάδι πως πέρασα, κι ίσως μια αίσθηση μυρουδιάς μου, επάνω στο ριχτάρι του καναπέ σας. Μα, κυρίως, με την διάθεση να εισχωρήσω βαθιά μες το μυαλό σας. Να διακρίνω την όρεξη μέσα από την γραφή σας.

Δυο ρουφηξιές από καφεδάκι ελληνικό. Τράβηξα κατά τον υπολογιστή μα βρέθηκα να φορώ τα πρόχειρά μου. Κάμποσα πιάτα στον νεροχύτη. Τα στεγνά ρούχα στην απλώστρα έπρεπε να δώσουν την σειρά τους σε άλλα φρεσκοπλυμμένα. Οπωσδήποτε τα ευαίσθητα υφάσματα πλύσιμο στο χέρι. Η στάχτη στο τζάκι, δυσφορούσε. «Θα προλάβω άραγε να σιδερώσω;» πέρασε αστραπιαία μια σκέψη και έσβησε. Η ηλεκτρική σκούπα ρουφούσε λαίμαργα. Λίγο αργότερα, φόρεσα τα λευκά γάντια μιας χρήσης, με τον ίδια ζήλο και ικανοποίηση, όπως άλλωστε είδα να κάνουν αμέτρητες φορές οι γιατροί του Grey's Anatomy. Είχα να εκτελέσω δύο χειρουργικές επεμβάσεις, έκτακτα περιστατικά: το μικρό και το μεγάλο λουτρό. 

Όταν κάθισα στην καρέκλα του γραφείου, ένιωσα την πρώτη ενόχληση στην μέση μου. Οι υπόλοιπες με επισκέφτηκαν κατά την ώρα του ντουζ. Καυτό το νερό κυλούσε επάνω μου. Με το νου μου προσπαθούσα να κάνω συνδιασμούς για την σημερινή μου ενδυμασία. Προσπαθούσα να ταιριάξω τις μπότες με την φούστα και το καλσόν. Κι έπειτα, το πουκάμισο με το φουλάρι, και  το παλτό. Και μόνο η σκέψη ως πράξη με κούραζε. Τα μέλη μου με κούραζαν. Η ιδέα πως έπρεπε να ετοιμαστώ και να φύγω, να φοράω όλες τις υπόλοιπες ώρες τακούνι, φάνταζε απελπιστική. 

Η διαδρομή προς την δουλειά με ανανέωσε. Το ποτάμι μυρίζει πάντοτε εξαίσια. Ο ουρανός, ο αέρας. Είδα το είδωλό μου στο καθρέφτισμα μιας βιτρίνας. Η κούραση επιμελώς κρυμμένη κάτω από μια παχιά στρώση concealer στα μάτια. 

  

Η μέρα πήρε να νυχτώνει. Νύχτωσε για τα καλά. Η ίδια διαδρομή από την ανάποδη. Γυρισμός, επιστροφή. Σκεφτόμουν πόσα πρέπει να κάνει μία γυναίκα καθημερινά και παράλληλα "να αρέσει" στον σύντροφο, στα παιδιά στους φίλους. Όχι, να αρέσει εξωτερικά, επιδερμικά... αλλά να Αρέσει, με πιάνεις; Γενικά σου λέω, να αρέσει. Ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη. Κι εγώ ήθελα από την πρώτη αχτίδα να μουλιάσω σε ξένες σκέψεις.

«Στο τέλος της ημέρας επιτρέπουν στις γυναίκες να διαλέγουν από τον σκουπιδότοπο».

υ.γ.1 Στο τέλος της ημέρας, μην πεις κουράστηκα. Θα είμαστε αχάριστοι και δεν μας πάει...

υγ.2 Και ναι, Λαυρέντη, δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος.

Μουσική επιλογή: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ~ Ο ταύρος (La corrida)

Φωτογραφία: Μίκα Άλμπερτ, Τοποθεσία: Νταντόρα, Κένυα

Wild Jeans

Νιώθω το μυαλό μου σαν μια λωρίδα ενός φωτογραφικού φιλμ. Τις ώρες που έχει σιωπή ακούω εκείνο το κλικ. Κουμπώνω μαζί σου. 

Κλικ. Οι πεταλούδες δεν συνηθίζουν να κάθονται στους ώμους των ανθρώπων, ούτε να φλερτάρουν με τα σκισμένα γόνατα, πόσο μάλλον όταν δεν είναι η εποχή τους.  

Κλικ ξανά. Με αυτά που εσύ θεωρείς μικρά φτερά, δύνασαι να πετάξεις. Μην χαρίζεις κομμάτια του ουρανού σου στους λύκους. Τους παραχώρησες ήδη μια απέραντη βουνοπλαγιά για να τραφούν. 

Τελευταίο κλικ. Υπάρχει πάντα διαθέσιμη μια κόλλα χαρτί. Ένα χάρτινο καράβι, ακόμη κι αν δεν βρίσκεις πού να το ταξιδέψεις, μπορείς να το φυλάξεις στην πίσω θέση ενός μπλουτζιν.

 

Μουσική επιλογή: Κατερίνα Κυρμιζή ~ Βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά