Τον ακούω που γελάει. Ξαφνικά τον ακούω και μετά τον κοιτάζω. Συνεχίζει να γελάει πάντα. Δεν γελάει μαζί μου. Δεν γελάει για μένα. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με το γέλιο του, απολύτως.
Κι ωστόσο...
Γελάει όμορφα. Γελάει ανδρικά - θα μου πεις υπάρχει γένος στο γέλιο; Γελάει ερωτικά. Γελάει και γελάει χωρίς να έχει πάρει είδηση πως τον παρατηρώ.
Κι έτσι όπως γελάει το ανοιξιάτικό μας πάπλωμα έχει φουσκώσει. Έχει γίνει ένα μπαλόνι. Ή ίσως καλύτερα ένα αερόστατο.
Κι έτσι όπως φουσκώνει το γέλιο του, φουσκώνει και το δωμάτιό μας, φουσκώνει το σπίτι μας, φουσκώνει η αγάπη μας, όλα φουσκώνουν κι ανεβαίνουν ψηλά, ταξιδεύουν με τον αέρα.
~ αντί για καραμέλα
μπορείς πάντα να φας
μια φράουλα ~
Μουσική επιλογή: Πυξ Λαξ ~ Βγες στο μπαλκόνι να δεις
