Αιώνιος Εραστής Του Καλοκαιριού

 

Πήρε το γιο τους και πήγανε στο Δουκάτο του. Ήταν βέβαιο πως κάποτε θα ερχόταν αυτή η μέρα. Πάνε κοντά έξι χρόνια. Τη ρώτησε για τέταρτη εάν όχι πέμπτη φορά εάν θα πήγαινε μαζί τους, η απάντηση παρέμεινε αρνητική. Φεύγοντας υποσχέθηκε στο μωρό τους πως όταν μεγαλώσει θα τον έπαιρνε μαζί. Το μωρό τους που χρόνισε πια κι ήταν ακόμη "το μωρό". Την ώρα που το είπε ήταν σαν να συνέβη ένα fast forward στη στιγμή που τους έβλεπε και τους τρεις να φεύγουν κι εκείνη πίσω να κλείνει την πόρτα. Φίλησε τον μικρό κι ύστερα έψαχνε τα χείλη της. Επανήλθε. Το μωρό κατάλαβε. Το μωρό φώναζε μα-μάαα, μα- μάαα, σαν να έλεγε Εεε πού πάτε ρε 'σεις! 

Θα λείψουν για λίγες ημέρες, τόσες ώστε να φέρει το σπίτι βόλτα κι όταν ξανάρθουν θα είναι σα να μη μπήκε σειρά ποτέ. Θα τη ρωτήσει για τις ημέρες μακρυά τους. Ξέρει πως δε θα ήθελε να ακούσει κάτι που θα μπορούσε να φανταστεί με ευκολία. Τι να του πει; Για τον αιώνιο εραστή του καλοκαιριού; Αφού δε ήταν fan της κοπέλας με το καναρινί φόρεμα. Κι εκείνη δεν ήταν άλλη από αυτή.

Θα γυρίσει και θα θέλει έρωτα. Όπως οι εραστές.

 

Μουσική επιλογή: Γιάννης Αγγελάκας - Νίκος Βελιώτης ~ Όπως ξυπνούν οι εραστές

Για εσένα, ακόμα.

Δεν έπαψα να γίνομαι όμορφη.

Μίλα μου. Πες το.

 

 

Μουσική επιλογή: Γιώργος, Μανώλης & Νίκος Στρατάκης ~ Δίκταμο & Νεράτζι

Τι θες κορίτσι μου;

 

 Δεν την έπρηζε. Κυρίως αυτό. Δεν την έπρηζε. Τι θες κορίτσι μου; της έλεγε και σκάλωνε. Ναι, σωστά, σκάλωνε σαν άπειρο εικοσαράκι κι ας ήταν μια δεκαετία πάνω και βάλε.

Δεν είχε χρόνο για απαιτήσεις. Δεν είχε χρόνο για καβγάδες. Δεν είχε χρόνο για εξηγήσεις. Δεν είχε χρόνο για τίποτε πέρα από τη ζωή της και τη δουλειά της. Κι εκείνος δε ζητούσε να γίνει στοιχείο της. Δεν είχε αξιώσεις. Ίσως να μην είχε κι εκείνος χρόνο. Ή, ίσως να είχε το δικό του. Γιατί όχι; Τη δική του ζωή. Ναι, άλλωστε, ναι.

Τι θες κορίτσι μου; κι έλιωνε. Δεν ήταν η  προσθήκη της λέξης μου στο κορίτσι. Το μου δεν έπαιζε κανένα ρόλο μέσα σε όλο αυτό το λιώσιμο. Ούτε το κορίτσι ήταν η λέξη που την εξίταρε. Τι ήταν αυτό που την τρέλαινε τότε; Δεν είχε απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Δεν είχε χρόνο για να το σκεφτεί. Ο χρόνος της ήταν πιεσμένος ανάμεσα σε τόσα σκόρπια μισάωρα για εξωτερικές υποχρεώσεις, εξοφλήσεις λογαριασμών και δουλειές του σπιτιού, δεκάλεπτα διαλείμματα για τουαλέτα και νερό, αλλαγές πάνας και παραμυθοτραγούδια, χρονομετρημένα τέταρτα για το πηγαινέλα στο σχολείο ή για τη μεσημεριανή βρώσι και απανωτές δίωρες διαδικτυακές εργασιακές υποχρεώσεις, όλα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Μια φορά πέρασε αστραπιαία από το μυαλό της η επιθυμία να αναλογιστεί το τί, γιατί ένιωθε έτσι και η συνειδητή σκέψη διακόπηκε απότομα από το επόμενο κομμάτι χρόνου που έπαιρνε σειρά στο ημερήσιο πρόγραμμά της.

Ίσως να ήταν αυτό το Τι θες; που ζάλιζε τη σκέψη της. Εκείνο το Tι θες, όχι της υποταγής. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μία απευθείας βλεμματική επαφή και η εκφορά ενός Τι θες κορίτσι μου; να αποτελεί γονυκλισία και όχι η παραδοχή της απόλυτης κυριαρχίας; Τι θες κορίτσι μου; είμαι εγώ εδώ για να στο δώσω. Εγώ, ο απόλυτος υπεύθυνος, για αυτό σου το συναίσθημα, γι' αυτή σου τη μέθη, το δάγκωμα των χειλιών, τον χτύπο.

Τι θες κορίτσι μου; όταν η μόνη απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το Εσένα. 

Κι εγώ εσένα θέλω. Το μυαλό σου. Το κορμί σου. 

Ε σ έ ν α.

Τώρα.

 

Στον Ε. Είναι ωραίο να βιώνεις τον έρωτα όπως και πρώτα. 

 

Μουσική επένδυση: Hooverphonic ~ Mad about you