Τη Μοίρα τη γνώρισα κάπου δύο χρόνια πριν. Μου συστήθηκε ένα βράδυ. Το βράδυ της δεκάτης ενάτης Ιανουαρίου. Είχε την πλάτη της γυρισμένη και απ' όσο θυμάμαι φορούσε κάτι στο λαιμό. Κάτι μου είπε για μια καρφίτσα κι ύστερα βιαζόταν να φύγει μη τύχει και γυρίσει ο κύριος στο σπίτι και δεν τη βρει εκεί. Κατάλαβα. Δεν τη ρώτησα τίποτε, άλλωστε βιαζόταν. Εξάλλου δεν το έχω συνήθειο να ρωτώ. Άλλοτε τη φέρνω εγώ στο νου μου, κάποτε-κάποτε έρχεται από μόνη της. Μου αφήνει δυο - τρεις κουβέντες, ύστερα φεύγει ξανά. Πολύ το θέλω εκεί που ψήνω τον καφέ μου το πρωί, προτού προλάβουν και ξυπνήσουν τα αγόρια, να λέγαμε δυο κουβέντες ακόμη.
Πέρασε καιρός δίχως να γυμνάσω τους συγγραφικούς μου μυς. Εδώ να είμαστε να τα λέμε...
Μουσική επένδυση: Τα παλιά παιχνίδια ~ Αγγελική Μισαηλίδου