Όταν μία γυναίκα ξεκουράζει το κεφάλι της στον ώμο σου δε ζητά να
στηριχθεί επάνω σου. Δε ζητά την επιβεβαίωση ή την αποδοχή σου. Τίποτα
δε σου ζητά. Παρά μονάχα σου δίνει. Όταν κάτι σου
δίνεται, ασφαλώς, δε σημαίνει πως αυτομάτως υποχρεώνεσαι να το κρατήσεις,
εάν δε σου κάνει. Κανένας κόσμος δε γκρεμίζεται χωρίς εσένα, κατάλαβέ το,
και κάνε τη ζωή της λίγο πιο εύκολη.
Τον τσάκωσε με τα δυο της δάχτυλα -τον αντίχειρα και το δείκτη, τινάζοντας το μικρό δακτυλάκι στον αέρα- σαν να 'τανε χρησιμοποιημένο χαρτομάντηλο που το ακουμπάς λίγο πιο πέρα, μην τυχόν και λερωθείς. Και τον ξέχασε, για χρόνια, αφού προηγουμένως τον κατηγόρησε. Τον κατηγόρησε όχι για εσχάτη προδωσία. Αλλά. Για υποταγή στην επιταγή της ανάγκης για το παραπλήσιο. Κάπου τον είχε πάρει το μάτι της με εκείνο το κοριτσάκι με το οποίο είχε αρχίσει να απασχολεί το μυαλό του, με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι πάσχοντες τις ασκήσεις τους για το αλτσχάιμερ, όχι τίποτε άλλο, να κρατούν το νου εν δυνάμει υγιή, κάπως έτσι...
Και η ίδια έβρισκε πως της έφερνε, άλλωστε, αυτό δεν ήταν και το ζητούμενο για εκείνον; Ένα κοριτσάκι που να της μοιάζει. Να του προκαλέσει εκείνο το ενδιαφέρον για να θελήσει να ασχοληθεί μαζί της. Να βγάλει επάνω της την ευγένεια της ανδρικής του φύσης για να αποσπάσει την προσοσχή της, κι ύστερα, ύστερα να εκτονώσει όλη του την ορμή.
Φθηνές απομιμήσεις. Ψάχνοντας να αναβιώσεις αυτό που κάποτε έζησες, με άλλα χέρια, διαφορετικά δάχτυλα, άγνωστες αναπνοές, ξενικά σώματα, ξενικά ονόματα, ψαχουλεύοντας το ανοίκειο για να βρεις το οικείο, που όμως δε θα βρεις, αλλά ακόμη δε ξέρεις γιατί δεν τέλειωσες να ψάχνεις.
Τον θυμήθηκε ύστερα από χρόνια όταν συνειδητοποίησε πως εκείνη πρώτη είχε διαπράξει το έγκλημα. Είχε τον άλλον για εκείνον δίχως το κουφάρι του. Τον θυμήθηκε και τον συγχώρησε. Τον προτιμούσε έτσι. Αιώνιο εραστή της μνήμης.
Μουσική επιλογή: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος ~ Για όλους εσάς που απόψε κοιμάστε
Είναι μόλις μερικά από τα ουσιαστικά που μου έρχονται στο νου όταν σκέφτομαι τη γυναίκα μέσα στον μόλις πρώτο μικρό της κύκλο, αυτόν της οικογένειας. Με πρώτη και τελευταία τη λέξη μητέρα.
Έχεις μπλοκάρει τη γραφή μου, θες από έλλειψη χρόνου, θες από κούραση, θες γιατί σε αυτές τις σελίδες διστάζω από φόβο να σε ακουμπήσω μήπως τυχόν και βεβηλώσω την υφή σου. Όμως, γιε μου, αυτό το Σ' αγαπώ είναι ολοδικό σου. Καταδικό σου. Σε αγαπώ, ψυχάδι της ψυχής μου. Και η μουσική ξεχύνεται από τα ηχεία και αυτό το συναίσθημα, το καταλυτικό αυτό συναίσθημα, ανοίγει το θώρακά μου και νομίζω πως για πρώτη φορά αναπνέω σε αυτόν τον κόσμο με τον τρόπο που θα έπρεπε. Με έναν τρόπο που δεν μας έμαθαν ποτέ και ούτε και πρόκειται. Γιατί δε διδάσκεται, μονάχα σαν έρθει η ώρα, αν το φέρει η τύχη και η ζωή, λες "α, έτσι είναι...". Δεν υπάρχουν εκεί μεγάλες λέξεις, επιβλητικές λέξεις δεν υπάρχουν, μονάχα τρεις έρημες κι ορφανές κι εσύ, επειδή έγινες μάνα, τις καταλαβαίνεις.
Α, έτσι είναι...
Αυτό το συναίσθημα, το απέραντο, το δεν υπάρχουν λόγια για εσέ συναίσθημά μου.
Μήνας Απρίλιος, πάντοτε, αγαπημένος μήνας, γενέθλιος. Σε ευχαριστώ Θεέ μου για αυτά τα Τριάντα & δύο.
"Δεν έχω τίποτ’ άλλο, είμαι μια φωνή, είμαι δυο χέρια αδειανά που σε τυλίγουν, μα σ’ αγαπώ και κοίτα, ανοίγουν οι ουρανοί, οι ουρανοί που τόσο δύσκολα ανοίγουν".
Μουσική επιλογή: Μαρινέλα & Κώστας Χατζής ~ Σ' αγαπώ
