δ ι α κο πτ ό μ εν α

Παρά κάτι λεπτά... στην καλύτερη περίπτωση παρά 3. Βραδάκι. Με έχει πιάσει το φανάρι κι από το ηχείο σε σφυρίζω. Δεν μπορεί σου 'χει τύχει, να μουρμουρίζεις την μελωδία, να μην ξες τους στίχους κι εσύ να εύχεσαι αυτό το φανάρι να μην πρασινίσει ποτέ, να παρακαλάς λίιιγο ακόμη κι ας ξες πως είσαι στο παρά 3 και θες τλχστν 8 λεπτά διαδρομής αεροπλανικό πιλοτάρισμα. 

Τα δάχτυλά μου λυγίζουν στο τιμόνι έτσι όπως θα έδιναν λαβή μες τα δικά σου. Κι αν αναρωτιέσαι ποιο είναι το - εσύ - των δικών σου χεριών, θα σου πω, μην το ψάχνεις δεν υπάρχεις. Ανύπαρκτη ύπαρξη του δικού μου συγκεχυμένου μυαλού. Σε πλάθω μες σε περιθώριο τριών λεπτών και σε σκορπίζω μες σε οχτώ', όσο να φλερτάρει ο αέρας τα μαλλιά μου μπερδεύοντάς τα από το μισάνοιχτο παράθυρο.  

Άκου - άκου το ρεφρέν.... σε σφυρίζω, σε σφυρίζω... στα στενά σε μουρμουρίζω, μες τα λόγια σου βραχνιάζω, σε μπερδεύω, σε φωνάζω... 

Όσο ακούς το σφύριγμα, δοκίμασε να σφυρίξεις πίσω κι εσύ.

Η ευτυχία σαν κατάσταση βιώνεται μόνο  δ ι α κ ο π τ ό μ ε ν α, για δευτερόλεπτα, λεπτά ή στην καλύτερη περίπτωση για ώρες. Αδιαλείπτως ευτυχεί εκείνος που βιώνει την αναζήτηση της ευτυχίας. Άλλωστε, η ευτυχία είναι προνόμιο των παλαβών, μην ξεχνιόμαστε.

-Έι ψιτ! σε 'σένα μιλάω. Σε 'σένα που ανανεώνεις τώρα το κραγιόν σου στο καθρεφτάκι. Σε 'σένα που στο είδωλό σου αναγνωρίζεις 'κείνη την γυναίκα που ήθελες να γίνεις.

 

 Μουσική επιλογή: Θοδωρής Παυλάκος ~ Σαν τραγουδάκι