Από πάντα...

Έχω βάψει την κρεβατοκάμαρά μου στο χρώμα του πλανκτόν. Δύσκολο να περιγραφεί. Άλλη μια προσπάθεια. Στο χρώμα του φυκιού. Στο χρώμα του  πυθμένα του ωκεανού.

-Μίλα μου.

-Σου μιλάω αγάπη μου. Εδώ είμαι. Ένα βήμα πριν τα χείλη σου και σου μιλάω, με μικρές κοφτές συλλαβές.

-Ναι, έτσι μου μιλάς. Έτσι.

-Μόνο έτσι.

-Μ’ αγαπάς λίγο;
-Λίγο; 

-Λίγο, ναι, μ’ αγαπάς;
-Το πολύ υπάρχει στο μυαλό σου; 

-Θες να μου το βάλεις εσύ;
-Το πάρα πολύ υπάρχει; Γιατί αυτό μόνο μπορώ να βάλω μέσα σου βαθιά. Το πάρα πολύ.

Στο λευκό πορσελάνινο ρεσώ έριξα ζεματιστό νερό και κάμποσες σταγόνες άρωμα. Την ώρα που άναβα την φλόγα του κεριού, άρπαξαν τα μαλλιά μου. Μια στιγμή απροσεξίας χρειάστηκε για να καούν. Η Wallis και ο Edward χορεύουν μες τον χώρο μου. Η Wallis είμαι εγώ. Νομίζω πως, μετά από τόσα χρόνια, ήρθε καιρός ν' αφήσω ακάλυπτο τον λαιμό μου, ολοσδιόλου γυμνό. 

-Σ’ αγαπάω. Βαθιά. Ουσιαστικά. Σαν ζεστασιά μέσα στην καρδιά σου. Σε κάθε χτύπο σου. Σαν ροή στις φλέβες. Όποιο όνομα κι αν έχεις. Σ’ αγαπάω για το μέσα σου. Για την ψυχή σου. Για ό,τι γίνομαι δίπλα σου. Για όσα ζω, για όσα θέλω να δω, να αγγίξω. Για ό,τι έχω και δεν έχω. Για όσα ζωηρεύουν και γίνονται ερωτικά, φιλικά, ή απλά συντροφικά. Έτσι σ’ αγαπάω. Για αρώματα που δεν ανέπνευσα ακόμα, για όσα θα γνωρίσω, για όσα μου δίνει η ζωή πλάι σου.
-Έτσι να με αγαπάς.

Ακόμη ψάχνω το όνομά σου. Τόσες αποτυχημένες προσπάθειες. Κι όμως είσαι εσύ. Σε ξέρω. Είσαι τόσο εσύ. Συχνά στο όνειρο της κηδείας σου με ρωτούν.

«Γνωριζόσασταν καιρό»;

«Γνωριζόμασταν από πάντα». 

-Πώς σε λένε; Θα μου πεις;

-Σήμερα με λένε Γούολις.

-Αύριο;

-Αύριο θα πηγαίνω να κόψω την καμμένη τούφα. Το βάρος της θηλυκής ομορφιάς. Από αύριο να με φωνάζεις κάπως αλλιώς.

Photo by Kaeya
Μουσική επιλογή: Abel Korzeniowski ~ Dance for me Wallis