η παραγκούπολη

Ο τόπος έβραζε και είχα μόλις ποτίσει τα λουλούδια με μια κανάτα από εκείνες τις παλιές, τις τενεκεδένιες, στο χρώμα του κεραμιδιού. Η κάψα δεν μου έδινε άλλη επιλογή από το να έχω τα μαλλιά μου πιασμένα. Ο ιδρώτας της ημέρας είχε στεγνώσει επάνω στο κορμί μου και την ώρα που κόντευε πια περασμένα μεσάνυχτα ένα ελαφρύ αεράκι φλερτάριζε με το γυμνό μου λαιμό κι οι αναμαλλιασμένες μου τούφες ριγούσαν σε κάθε του φύσημα. Από το στόμα μου έσταζε χυμός καρπουζιού και το φεγγάρι γυάλιζε τις κόρες των ματιών μου σαν εκείνο το γυαλιστικό βερνίκι που είχα περάσει στα νύχια μου. 

Δεν αντιλήφθηκα πόσα δευτερόλετα έχασα ναρκωμένη να παρατηρώ τον ώμο μου κι ένα ζωύφιο να μου ρουφά το αίμα. "Κάποιος θα τη βγάλει κι αυτήν την νύχτα" σκέφτηκα. Ίσως και να ήταν παραπάνω τώρα που το σκέφτομαι. Κάμποσα δευτερόλεπτα στριμωγμένα στην αράδα μπορεί και να μας κάνουν ένα μάτσο λεπτά. Τόσα όσα μέχρι να πεταχτώ στην παραγκούπολη και να γυρίσω πίσω πάλι.

    

 

"Τι σκέφτεσαι;"

Κάπως έτσι με έβγαλαν από τις παραισθήσεις μου. 

 "Α, να, τίποτα το σοβαρό".

Ένιωσα το σώμα μου βαρύ. Λες κι εκεί που είχα πάει είχαν περάσει στα άκρα μου βαρίδια και τώρα  δεν μπορούσα να σηκωθώ. Σύρθηκα μέχρι το κρεβάτι μου.

Έκλεισα τα μάτια. Μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να βρεθώ ξανά εκεί. Βλέπεις, ήταν κι εκείνος ο θρασύτατος κώνωψ που είχε αφήσει το στίγμα του νωρίτερα στο μπράτσο μου και τώρα με κρατούσε ξάγρυπνη το τσίμπημα.

Μουσική επιλογή: Hotel Costes 9 / Jehro ~ All I want