Σαν κάτι να κοκκινίζει...

Το μήνυμα έγραφε "Κάθομαι στον Papyro μ' έναν παλιό συμμαθητή.  'Ελα να με πάρεις κατά τις 9.30. Φιλάκια!"

Την ώρα που ετοιμαζόμουν για την συνάντησή μας, σκεφτόμουν πως ο παλιός της συμμαθητής -το πιθανότερο- να μας είναι κοινός. Με είχε βάλει άθελά της στο παιχνίδι και προσπαθούσα να μαντέψω την ταυτότητά του. Ένα - ένα τα πρόσωπά τους περνούσαν μπροστά από την οθόνη του μυαλού μου σαν εκείνα τα slides των γυμνασιακών μας χρόνων

Τους βρίσκω να κάθονται και το  παιχνιδάκι "μάντεψε ποιος" τερματίζει. Αρχίζουμε να μετράμε τα χρόνια που πέρασαν δίχως να τον ξαναδώ. 7 συν 3 σύνολο 10. Μέσα σε αυτά έχουν λιώσει από επάνω του 60 κιλά.

Οι κουβέντες διαδέχονται η μία την άλλη. Νιώθω τους μύες από τα χείλη μου να πονάνε από τα χαμόγελα. Κι έχω γίνει πάλι εκείνο το δεκαπεντάχρονο, μόνο που αυτή τη φορά φορώ τα τακούνια μου και στα μάτια μου έχω τραβήξει μολυβιές.

Φεύγουμε και καταλήγουμε σ' ένα από τα θεωρούμενα κυριλέ μαγαζιά της πόλης. Φέρνω στον νου μου τη Βιβή. Εκείνη θα έλεγε "τσού τσου" και θα γελούσαμε. Έτσι αποκαλεί η φίλη μου τους δήθεν.

-Σαν να είμαστε σε νησάκι! με κοιτούν λες και έχω πάρει ψυχεδελικό ναρκωτικό. 

Κι εγώ να  επιμένω. Το πλακόστρωτο... τα καλάμια από bamboo... ο φωτισμός... είναι σαν να βρισκόμαστε σε νησί.

Ξημερώματα. Επιστρέφοντας σπίτι το λευκό αέρινό μου είχε κολλήσει επάνω στο σώμα μου. Άπειρα μικρά σταγονίδια εφίδρωναν τους πόρους μου. Πήρα τη σκάφη για μπουγάδα. Πρέπει να ξόδεψα τουλάχιστον ένα μπουκάλι λευκαντικό. Κοίτα να δεις που επιμένει να κοκκινίζει σε σημεία. 

Στα τεντωμένα σχοινιά έχω απλώσει το μουσκίδι της καρδιάς μου να στεγνώσει...

Μουσική επιλογή: Imany ~ 1) Take care 2) Slow Down