Ας αφήσουμε προς ώρας την διευκρίνιση γιατί τυλίχτηκε εξαρχής. Ας το πιάσουμε από τη στιγμή που νιώθεις πως κάτι, ναι κάτι… (δεν βρίσκω τη λέξη)… λείπει. Λείπει; Νομίζω πως, δεν είναι αυτό το ρήμα που ψάχνω. Ας είναι.
Σπίτι λες. Και δεν είναι άλλο από δυο τοίχους και μια πόρτα. Αυτό δεν είναι σπίτι. Οικία είναι. Το σπίτι έχει μέσα ανθρώπους. Και έχει και πράγματα, διαλεγμένα από εσένα κι από αυτούς. Κι όταν καλείσαι να ζήσεις δίχως αυτά, τότε…
«Δεν είναι δυνατόν!» σκέφτεσαι. Είναι; Πώς είναι δυνατόν ορισμένα αντικείμενα -που ομολογουμένως δεν είναι χρηστικά- όταν απουσιάζουν από το περιβάλλον σου να προκαλούν ταραχή; Και πάλι, λάθος ουσιαστικό, λάθος λέξη, αλλά δεν βρίσκω άλλη καταλληλότερη.
Ύστερα από τρεις ημέρες συνεχούς αναζήτησης των ακριβής λέξεων κατέληξα στην απουσία συναισθήματος. Και πλήρης εν τη πλήρη κενότητά μου βρέθηκα να ξετυλίγω. Και να ξετυλίγω. Κι ο σιγμός από το σκίσιμο της εφημερίδας ενέτεινε την ανυπομονησία μου ν’ αντικρίσω το περιεχόμενο που πάραυτα εκ των προτέρων γνώριζα.
Αμαξάδα. Κι έκανα ένα γύρο στον πλησιέστερο επαρχιακό δρόμο του τσερβέλου. Κι είδα πρόσωπα γνωστά. Σε κάποιους πάτησα το κλάξον εις ένδειξη χαιρετισμού, άλλους έκανα πως δεν είδα (λοξοδρόμησα από τους καλούς μου τρόπους) κι έκαμα τάχα πως ήμουν απορροφημένη ανανεώνοντας στο καθρεφτάκι το μακιγιάζ.
-Τη στιγμή που το πολυπόθητο αντικείμενο είχε πλήρως ξετυλιχτεί, εκείνη την ακέραιη στιγμή που το έπιανα ξανά στα χέρια μου, τότε το κατάλαβα-
Από μικρή είχα ένα συνήθειο με τις λέξεις. Το ίδιο και με ορισμένα αντικείμενα. Όπως και με κάποιους ανθρώπους. Τα φόρτωνα στην πλάτη μου. Κι έφτασα στα πιο ολόδροσά μου χρόνια να φέρω τη θύμηση μιας γριούλας που βάρυνε η καμπούρα της και σκύβει.
-Τούτο το συνήθειο το είχα αντιληφθεί από παλιά, άλλο έμελλε να καταλάβω-
Για ορισμένες λέξεις, κάποια αντικείμενα και δυο μπουκιές ανθρώπους, δεν άξιζε.
Μου πήρε κοντά μια δεκαετία.
Και τελικά. Ενέδωσα στην άρνησή μου.
Παραδέχτηκα.
Δεν άξιζε…
-ες…
-α…
Ψήλωσα από 4 ίσαμε 7 πόντους.
Μουσική επιλογή: Cayetano ~ 1) Like a fool 2) Notre Dame
Τι να σου γράψω τώρα δεν ξέρω. Πνιγμένη από τις λέξεις που δε βρίσκω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο ότι η παραδοχή είναι η αρχή της γιατρειάς, αν και η γιατρειά δεν είναι ακριβώς η λέξη που έψαχνα.
Ξέρεις πως νιώθω όταν βρίσκομαι εδώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαρρώ πως μια κόρνα από το κλάξον σου θα έχω..
Και θα σου χαμογελάσω τόσο πλατιά..
Ξέρω ακόμα ότι με ένα πλάσμα σαν εσένα ακόμα και σε πλατεία, σπίτι του νιώθει κανείς..
Και ξέρω πως δεν άξιζε.. αλλά χρειαζόταν για να μάθουμε.. να εκτιμήσουμε..
Και παρότι οι λέξεις λείπουν.. χαίρομαι που μαζί τους και κάποιες λ-έξεις.. φεύγουν..
Υ.Γ.1 Τόσο που ψήλωσες εγώ πως θα σε φτάνω να σ' αγκαλιάσω;
Άλλά ξέρω ότι με αγάπη θα σκύψεις.. γιατί σε ξέρω.. πέρα από λέξεις, αντικείμενα και ανθρωπάκια... Σε ξέρω καλά και αγαπάω την ψυχή σου.
Υ.Γ.2 Αχ αυτές οι μουσικές σου..
Σε φιλώ φιλενάδα μου γλυκιά.
j
lena_zip,
ΑπάντησηΔιαγραφήναι φίλη μου, η παραδοχή είναι η άρχη... και δεν με ενοχλεί για εκείνην ακριβώς τη λέξη που δε βρήκες. Και η κατά προσέγγιση λέξη μου κάνει. Και πιο πολύ με γεμίζει που με ένιωσες.
Σε ευχαριστώ!
j,
ΑπάντησηΔιαγραφήεπειδή έχω νιώσει το ρήμα "ακυρώνομαι" από τρίτους, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο κι απεχθές να φτάσω σε σημείο να "ακυρώσω" αντικείμενο-λέξη-άνθρωπο.
Και πόσο με λυπεί που άρθρωσα το "δεν άξιζε".
Φιλενάδα άκου που σου κορνάρω. Κάνε έναν κόπο και άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού. Κερνάω βόλτα!
υ.γ. Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου, θέλω να νιώθεις πως είναι αμοιβαίο. Τα όμορφα μάτια σου δεν γνωρίζουν από καμπούρες, βλέπουν μόνον ομορφιές.
Καλό βραδάκι, να μου προσέχεις διπλά! :)
Θέλω να πιστεύω πως όλα/-οι αξίζουν. Ακόμα και αυτοί που αντί για χαρά μας χαρίζουν λύπη ή αυτή την αίσθηση που τόσο οδυνηρά περιγράφει το ψιθυριστό σου "δεν άξιζε". Για κάποιον λόγο βρέθηκαν στον δρόμο μας, ακόμα κι αν εμείς δεν τον έχουμε καταλάβει ακόμα. Ίσως το μάθημα να ήταν ακριβώς αυτό: η παραδοχή > ωρίμανση > υπέρβαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ, καλό σου μήνα :)
Eva Psarrou,
ΑπάντησηΔιαγραφήμε κάνεις και σου χαμογελώ τρυφερά γιατί μου θυμίζεις εμένα.
Κι εγώ αυτό ακριβώς ήθελα να πιστεύω και μάλιστα το πίστευα ακράδαντα. Πως όλα/οι αξίζουν, για αυτόν τον κάποιο λόγο που βρέθηκαν στο δρόμο μας, ακόμη και για την ίδια τη λύπη.
Παραδοχή > ωρίμανση > υπέρβαση. Και πάλι σύμφωνη με βρίσκεις και όχι μόνο, γιατί και πάλι με εκφράζεις.
Αλλά να...
εκεί καταλήγω ξανά. Δεν...
Και δεν είναι ο πόνος.
Η απογοήτευση είναι από εμένα προς εμένα.
Λάθος, λάθος και πάλι λάθος έκανα.
Κι ίσως στο τέλος αυτήν να είναι η δική μου η ωρίμανση πως ρίχνω τον "εγωισμό" μου? την "αξιοπρέπεια"? να παραδεχτώ το λάθος μου.
Ίσως έχεις δίκιο.
Ίσως έχω άδικο.
Πήρα όμως μια ανάσα, από αυτές τις βαθειές.Ναι, αυτό, ανάσανα.
Σε ευχαριστώ, ακόμη κι αν προς στιγμής δεν συγκλίνουν οι απόψεις μας, πολύ σε ευχαριστώ για όσα μου έγραψες. Με ειλικρίνεια το λέω και σεβασμό.
Καλό ξημέρωμα, αγαπημένη!
Είναι κάποια συναισθήματα
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλη μου πολύ σύνθετα ...
Δε μπορούν να εκφραστούν
απλά με ΜΙΑ λέξη !!!
Κι είναι μερικά αντικείμενα
φαινομενικά αχρείαστα ...
που όμως μας γεμίζουν
κάποια ΚΕΝΑ δυσδιάκριτα !!!
Καθώς και κάποιοι άνθρωποι
στην καμπούρα μας φορτώνουν ...
στιγμές πίκρας χαμένου χρόνου !!!
Ελευθερώσου - Κάνε μια βουτιά ...
κι άσ'τα να μείνουν όλα στον αφρό !!!
Φιλιά κι ευχές για Καλό Καλοκαίρι ...
Side21,
ΑπάντησηΔιαγραφήακριβώς έτσι είναι! Έκανα μια βουτιά, όπως μου είπες, κι έχει γεμίσει φυσαλίδες η επιφάνεια.
Σε ευχαριστώ!
Καλό καλοκαίρι φίλε μου και δροσερό!
Εδώ, η κοπέλα του κάμπου σε ζηλεύει που βρίσκεσαι στη Σάμο. Κάνε μια βουτιά να δροσιστούμε και οι από εδώ μεριά. :)