Δυσδαιμόνα

Η Κλειώ, χωμένη στις ανασκαφές της, ξεσκεπάζει τα παλιά ευρήματα στην πόλη του Ασκληπιού. Και πιο πολύ ξεθάβει τα αγαλματίδια της ζωής της...

Και κάθε φορά που κατέβαινες σε τούτη την πόλη, σου ζητούσα να μου φέρεις ένα ξερό πεσμένο φύλλο. Με το που θα γυρνούσες, στην μισερή για 'μένα Θεσσαλονίκη, να μου φέρεις το φθινόπωρο. Nα ριγήσουν τα φύλλα των κορμών μας, στο θρόισμα των ανασών μας. Κι εσύ, δεν αμελούσες. Πάντα μου έφερνες το φύλλο που ζητούσα.

Θυμάσαι;

Ένα ξερό κιτρινισμένο φύλλο, τίποτα άλλο δεν ζητούσα.

Εύθραυστο, σαν την πληγή σου που κρατούσα στα χέρια μου. Μα, κι εσύ, στα χέρια σου μου έφερνες το φύλλο. Εύθραυστο καθώς ήταν.

Και δεν αναρωτήθηκα ποτέ μου -τόσο ταξίδι δεν κουράστηκες να το βαστάς, να μου το φέρεις; Να μην το θρυμματίσεις και θρυμματιστώ; Και δεν αναρωτήθηκες ποτέ σου -τόσες πληγές, πώς άντεχα να στις κεντώ; Να σου τις κλείνω;

Ψάξε να βρεις το φύλλο που θα μου 'φερνες, να σου θυμίσει, πως 'κείνη δεν ταίριαζε στα φύλλα του κλαδιού σου.

Η Κλειώ εγκυμονεί πιότερες αλλεργίες κι από το έαρ. Θερίζει πιότερες χαρές, όπως τα στάχυα, το θέρος. Η Κλειώ πιότερο μελαγχολική του φθινοπώρου.Πιότερο κρύα του χειμώνος.

Δεν έχει φύλλα για φέτος να σου ζητήσω. Μούσκεψαν στις λίμνες των ματιών μου, γινήκανε λίπασμα, φύτρωσαν δέντρο καινό. Της φιλίας. Που όμορφα την ποτίζουμε να μη χαλάσει.

Στέκεται κάτω από τον ήλιο, ξεσκονίζει τις πέτρες. Πιάνει με τα δάχτυλά της κάθε ανάγλυφο σημάδι. Είτε σχισμή. Είτε εξόγωμα. Είτε ράγισμα. Γαλήνια μέσα στις σκέψεις της.

Έλα δέντρο, άπλωσε το κλαδί σου και πες Του...
Πριν τεντώσει τα αυτιά Του να ακούσει τον διθύραμβό Μου...
Έλα και ως εξάρχων πες Του...

Είναι που Εκείνος δεν θέλει να φέρει μονάχα φύλλα ξερά...

Μίλα Του για τους μήνες μου...
τον Ποσειδεώνα Μου που με κάνει μια γόνιμη Γη, βλαστίζω και σκορπάω τους χυμούς μου...

τον Γαμηλιώνα Μου που νυμφεύομαι τον έρωτα και λοξοδρομώ...
τον Ανθεστηριώνα Μου που θρηνώ για τον θάνατο της αγάπης Μου... και πίνω το κρασί...

Δίδαξέ Του πως μια Τραγωδία χωρίζεται σε κατά ποιόν μέρη...
Μύθος: την σύνθεση των όσων απαρτίζουν την ζωή Μου, πριν Εκείνος μπει στο σενάριό μου και εξελιχθεί στην υπόθεση του έργου Μου...

Ήθος: τα λόγια και τις πράξεις των δρώντων προσώπων του βίου Μου που έχουν καταλυτική επίδραση πάνω Μου...
Διάνοια: τις ιδέες των δρώντων γονιών Μου και την διαφοροποίηση των απόψεων των μελών της οικογένειάς Μου...
Λέξις: την γλώσσα και το ύφος του δικού Μου ψυχισμού...
Μελοποιΐα: τη μουσική που συνάδει με το όλο Μου...
Όψις: την σκηνική παράσταση του έργου στου οποίου θέλει να γίνει θιασώτης...

Ακόμη δίδαξέ Του τα στοιχεία του Μύθου Μου...
Τραγική ειρωνεία: θα είναι γνώστης της κατάστασης ως θεατής Μου, μα εγώ, το κατεξοχήν δρων πρόσωπο, δεν θα είμαι...
Θέσις: όταν ο μύθος Μας πλεχτεί, η ευτυχία και η δυστυχία Μας θα αγγίζουν τα άκρα και την κορύφωση...
Λύσις: μια μεταβολή της θέσις, που θα ακολουθεί την κορύφωσή Μας και θα λύνει τις όποιες διαφορές Μας...

Κι αν μετά από όλα τούτα, επιμένει να έρθει, να ακούσει τον διθύραμβό Μου... ας έρθει...
Εσύ ότι ήταν να Του πεις... Του πες...

Κάθεται και σκαλίζει... αφαιρεί την σκόνη από τα ιστορικά ευρήματα όταν ακούει να την φωνάζουν: "Κλειώωω... πρέπει να συντομεύουμε... ο ήλιος καίει..."

Το ξέρω πως φταίω...

Εγώ Του ζήτησα να παίξει...
Μα, δεν Του είπα πως θα ανεβάζαμε τη Δυσδαιμόνα...

 

υ.γ. Ερωτικέ μου, νά πώς με αντέχει... δέν με αντέχει... και πώς με διακριτικότητα υπέθεσες ότι θα με άντεχες εσύ;