Κυβέλη

Η θεία Κυβέλη βρήκε το πορτοπαράθυρο από το κουζινάκι ανοιχτό και πέρασε μέσα. "Μεσημέριασε και δεν φάνηκες ακόμη. Που είσαι;" φώναξε, μα απάντηση δεν πήρε. Την βρήκε ξαπλωμένη στο δώμα της. "Η κοιμωμένη του Χαλεπά" είπε αστειευόμενη. Ήταν ένα παιχνιδάκι τους από παλιά. Στο άκουσμα αυτής της φράσης η Υακίνθη δεν βαστούσε κι έσκαγε ένα χαμόγελο, όχι όμως κι αυτήν την φορά.

Είδε τις πατούσε της και κατάλαβε. "Είσαι ένα αγριοκάτσικο, το ξέρεις;" είπε κάπως πιο δυνατά, μήπως και τα καταφέρει, μα το χαμόγελο ακόμα να κάνει την εμφάνισή του. Με λίγο μπαμπάκι και μπεταντίν καθάρισε τις πατούσες της. "Ο άντρας είναι σαν το καράβι κόρη μου, όσα πελάγη κι αν διασχίσει πάντα δένει στο λιμάνι." Η Υακίνθη έσμιξε τα φρύδια. Δεν της άρεσαν καθόλου τούτα τα λόγια. "Και η γυναίκα, τι θαρρείς πως είναι; Μια φρεγάτα..." αποτέλειωσε την κουβέντα της η θεία Κυβέλη και την φίλησε στο μέτωπο.

Κατευθυνόμενη προς το κουζινάκι και λίγο πριν βγει ξανά από το πορτοπαράθυρο, φωνάζει: "Όταν ξυπνήσεις κι αν ακόμη το θυμάσαι, σου 'χω δυο λέξεις του πατέρα σου, αφημένες στο πεζούλι, πλάϊ στον βασιλικό. "

Η Υακίνθη ανοίγει τα μάτια, σηκώνεται όρθια, κάνει δυο βήματα, βογκά. Είχε ξεχάσει τις πατούσες της. Τώρα τρέχει, φτάνει στον βασιλικό, αρπάζει το γράμμα, βλέπει το γραφικό χαρακτήρα, μένει βουβή. Στητή. Μόνη.

Κυλά ένα δάκρυ. Χαράς. Απότομα. Κυλά απότομα. Το δάκρυ φτάνει στα χείλη. Το γλείφει. Μηχανικά. Η γεύση. Στυφή. Αλμυρή. Συνεχίζει. Το γεύεται.

Το γράμμα στα χέρια της. Το ξεδιπλώνει. Τρέμουν. Τα χέρια τρέμουν. Τρέμει. Το σώμα τρέμει. Η ψυχή τρέμει. Βογκά. Οι πατούσες πονούν ακόμη. Μήπως δεν είναι οι πατούσες;

"Μια λέξη. Μονάχα. Που δεν τολμούν τα χείλη να προφέρουν, δεν βαστά το βλέμμα να απαιτήσει, δεν μπορούν τα χέρια να διεκδικήσουν, "έλα..." Μία λέξη. Τρία γράμματα. Τόσο μικρή, μα στ' αλήθεια τόσο μεγάλη που πονάει. Δεν μπορώ να την βαστάξω μόνος μου, "έλα...", φέρε ψυχή και σώμα μαζί, το δικό μου σώμα, μόνο του, γέρνει. Φέρε τα χέρια σου να την χτίσουμε. Φέρε το βλέμμα σου να την χρωματίσουμε. Φέρε τα χείλη σου να την ποτίσουμε. Να ανθίσει, να γίνει ο καρπός μας βλαστάρι, να ανθίσει, "έλα..."

Έπειτα, άλλη μια λέξη, "φύγε...". Αυτήν δεν την καλώ. Αγριόχορτο είναι και φυτρώνει όπου βρει. Πόσα χέρια να 'χω για να ξεχορταριάσω; Μου λες; Τόσα... Όσα... Πόσα...; Πες μου!

"Φύγε..." γιατί σ'αγαπώ.
"Φύγε..." γιατί μ'αγαπώ.
"Φύγε..." γιατί δεν κλίνεται το αγαπώ.

τότε... τώρα... μετά...
τρεις παράμετροι που στο διάβα τους δεν θα συναντηθούν ποτέ.

έλα... φύγε...
κράτα όποια λέξη σου ταιριάζει, κι ύστερα έλα να σου την ξεδιαλύνω. Μα πρώτα διάλεξε.

Ενίοτε, οι άνθρωποι λένε το αντίθετο από αυτό που ποθούν.
Κι εάν διάλεξες το έ... λ... α.... μάθε πως...
έφυγα... λείπω... απέχω...

Κι εάν διάλεξες το
φ... υ... γ... ε... νιώσε πως...
φωνάζω... υπόκωφα... γρήγορα... έλα...

Μα κάνε να μην πω ποτέ μήτε φύγε μήτε έλα."

"Αχ, θειούλα μου, εσύ έγραψες το γράμμα... για μια στιγμή, πράγματι, με ξεγέλασες, και πίστεψα πως...". Διαβάζει. Διαβάζει ξανά. Πάλι και πάλι, ξανά και πάλι. Διαβάζει. Διπλώνει το γράμμα. Πρώτα στα δυο. Ύστερα στα τέσσερα. Δύο κι άλλα δύο. Σύνολο τέσσερα. Τα δάκρυα που γλείφει.

υ.γ. Αφιερωμένο σεμνά και ταπεινά στους γονείς μου.