Εξ υακίνθων, ουαί, ουκ εξ ακανθών

(Όταν έχεις καλούς φίλους που σε νοιάζονται ξαναβρίσκεις ακόμη και χαμένες αναρτήσεις! Ο Γιώργος, λοιπόν, με ενημέρωσε πως το google κρατάει στην μνήμη του για κάποιο διάστημα τα κείμενα. Το έψαξε, μου το ξαναέστειλε και να το!)

Με ευχάριστες νότες λεβάντας είχε ποτίσει το φόρεμά της και το είχε κρεμάσει πλάι στο ντιβάνι.

Στους καρπούς της είχε αλοίψει λάδι γιασεμιού, ενώ τα μαλλιά της, λουσμένα με ανθόμελο και χαμομήλι, σκόρπιζαν το άρωμά τους στο χώρο. Κι εκείνη ανησυχούσε μήπως δεν μείνει ούτε μια στάλα για 'κείνον, που τόσο του άρεσε να πλέκει τα χέρια του στα μακριά της μαλλιά κι έπειτα να την τραβάει τρυφερά κοντά του, να εγκλωβίσει λίγο από την μυρωδιά τους μέσα στα ρουθούνια του. Κι είχε επιθυμήσει εκείνο το φιλί, που επακολουθούσε, στη βάση του λαιμού της.

Σκαρφάλωσε στη ράχη του λόφου καρτερώντας το καράβι, να το δει να λικνίζεται, και λίγο πριν δέσει στο γυαλό εκείνη θα τον πρόφταινε στην προβλήτα. Ο αέρας ανέμιζε το μαβί πανί του φουστανιού της, ενώ ο ήλιος παιχνίδιζε με τις αντανακλάσεις από το χαλκαδάκι που κρατούσε στα χέρια της, δώρο για 'κείνον.

Το δείλι πήρε τη θέση του, κι ύστερα το φεγγάρι, μα το πλοιάριο δεν είχε φανεί ακόμη. Κι ύστερα είδε από μακριά τον κυρ-Νικόλα και κατάλαβε... κρατούσε στα χέρια το τηλεγράφημα.
Μην περιμένεις. Στοπ. Δεν θα φανώ. Στοπ. Φορτώσαμε εμπόρευμα από άλλο λιμάνι. Στοπ. Φιλί. Στοπ. Τίτος. Στοπ.

"Ανάθεμά σε" και πέταξε το χαλκαδάκι στο νερό. "Θάλασσα πλανεύτρα, μου τον πήρες..." μονολόγησε, "χάρισμά σου..." κι έβγαλε τα σανδάλια από τα πόδια της.

Περπάτησε έως το σπίτι ξυπόλητη, έτσι σαν μικρό παιδί, από πείσμα για 'κείνον, να έχει να λέει για τις παιδικές αντιδράσεις της. Μάζεψε τα μαλλιά της ουρά, να μην τα ξαναγγίξει ποτέ του, και μόλις έφτασε στον κήπο, άφησε το φόρεμά της στην τριανταφυλλιά.

Το βλέμμα της πετάρισε στους υακίνθους, μαβί, ροζ κι άσπρο, τα χρώματά τους, σαν το φουστάνι της.

"Εξ υακίνθων ουαί εξ ακανθών" σιγομουρμούρησε...

Η Υακίνθη θα μπει μέσα στο δώμα της. Ένα συνονθύλευμα από λεβάντα με γιασεμί κι ένα κράμα από ανθόμελο με χαμομήλι θα τρυπώσει μειλίχια στα ρουθούνια της. Έπειτα, θα ξαπλώσει στο ντιβάνι, φορώντας ένα λευκό ξεχασμένο πουκάμισο.

Όταν ξυπνήσει τα γδαρσίματα από τις γυμνές της πατούσες θα έχουν γιάνει...

υ.γ. Αφιερωμένο με σεβασμό στον Πρωτόπλαστο, μια μικρή και κάπως αργοπορημένη ανταπόδωση ως προς την δική του αφιέρωση.