Αθώα παπαρούνα…

Η γυναίκα στα λευκά, επέστρεφε από την ψυχιατρική κλινική κρατώντας στο χέρι μια κόκκινη παπαρούνα. Κάθε Κυριακή, ήταν πλέον καθιερωμένο για 'κείνη να επισκέπτεται τη μητέρα της, κατά τις προβλεπόμενες απογευματινές ώρες.

Μια εξαντλητική ρουτίνα πολλών ετών, που όμως τον τελευταίο χρόνο απέκτησε κάποιο ενδιαφέρον και ίσως λίγη δόση περιέργειας. Επρόκειτο, για την συντροφιά μιας καινούριας κοπέλας, μιας ασθενούς διαφορετικής από όλους τους άλλους εκεί μέσα. Μιας κοπέλας που τα μελιά της μάτια έκαναν το βλέμμα ζωηρό, για να ταιριάξει απόλυτα με τα ατίθασα μπουκλωτά μαλλιά της. Με μια μυτούλα γαλλική, και το δέρμα της, ω... πόσο ζήλευε το δέρμα της, πάλλευκο και δροσερό.

 
Σήμερα, η γυναίκα στα λευκά, έφτασε μισή ώρα αργότερα απ' ότι συνήθως. «Γιατί άργησες κόρη μου», άκουσε τη μάνα της να ρωτάει. «Είπα να φτιαχτώ λιγάκι μην τύχει κι ανταμώσω την κοπέλα», αποκρίθηκε.

 

«Ποια κοπέλα κόρη μου», ρώτησε δήθεν αδιάφορα. «Την κοπέλα...» σκέφτηκε για λίγο, μα δεν ήξερε το όνομά της, και συνέχισε βιαστικά, να τελειώσει τη φράση της, πριν γίνει αισθητή η παύση. «Την κοπέλα με το καναρινί φόρεμα». Η μάνα σούφρωσε τα χείλια σκεπτική, μα δεν είπε τίποτα. «Κατάλαβες τώρα για ποια κοπέλα σου μιλάω; Κα-τά-λα-βες...»; Και πρόφερε τη λέξη αργά και καθαρά με λίγη τρυφεράδα. «Δεν έχω προσέξει την κοπέλα που μου λες» , απάντησε η μάνα.

Μα πώς; Πώς δεν την είχε δει; Είχε περάσει ένας χρόνος τώρα. Πώς ήταν δυνατόν να ξέχασε, αφού μόλις την προηγούμενη Κυριακή μιλούσαν οι τρεις τους στον κήπο της κλινικής. Τα 'χει σαλεμένα, κι εγώ την ζαλίζω άδικα, αναλογίστηκε. «Καλά μάνα…», είπε και η συζήτηση πήγε αλλού. 

Περίμενε στη στάση για το λεωφορείο, κι έτσι όπως περίμενε -λέω για τη γυναίκα στα λευκά- χάθηκε μες το κόκκινο της παπαρούνας. Τελικά, εκείνο το απόγευμα αντάμωσαν πάλι με την κοπέλα -λέω για την κοπέλα με το καναρινί φόρεμα. Μίλησαν. Για την ακρίβεια, η κοπέλα της μιλούσε. Της διηγήθηκε μια ιστορία από τα παιδικά της χρόνια.

Ήταν μικρό κορίτσι, στην δευτέρα τάξη του δημοτικού, όταν κατέφτασε στο σχολείο τους μια τάξη Σερβόπουλα με τη δασκάλα τους. Ήταν άνοιξη και η παιδική χαρά του σχολείου είχε γεμίσει από παπαρούνες. Ένας τόπος που νόμιζες ότι είχε πιάσει φωτιά από παπαρούνες.

Η Σέρβα δασκάλα -θυμόταν- ήτανε όμορφη. Την λάτρεψε. Με ξανθά κοντά μαλλιά και μακριά νύχια. "Μανικιούρια", είχε ακούσει να τα αποκαλούν συνωμοτικά οι άλλες δασκάλες του σχολείου, μ' ένα φανερό ύφος χλευασμού στην χροιά της φωνής τους. Τόσο φανερό, που ακόμη κι ένα εφτάχρονο κορίτσι μπορούσε να το αντιληφθεί, και τόσο συνωμοτικό, που όλες τους, αν τολμούσαν να το παραδεχτούν τα ίδια νύχια θα ήθελαν να έχουν. Κάτι μανικιούρια, λοιπόν, μεγάλα και κόκκινα. Κατακόκκινα.

Κοριτσάκι τότε, στ' αλήθεια, την είχε λατρέψει, την όμορφη σέρβα δασκάλα. Κάθε μεσημέρι, πριν σχολάσουν έκοβε μια παπαρούνα από την αυλή του σχολείου και την χάριζε σε 'κείνη. Τότε, η δασκάλα, ακουμπούσε με τα απαλά της χέρια, τα μωρουδένια μάγουλα του κοριτσιού, τις έλεγε δυο λέξεις αλλόκοτες κι έπειτα την φιλούσε. Δυο λέξεις μόνο. Και πάντα αλλόκοτες. «Δεν ξέρω τι σήμαιναν αυτές οι λέξεις», είπε η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα. «Εγώ, πάντως, καταλάβαινα 'γλυκιά μου' . Έτσι άκουγαν τα παιδικά αυτιά μου. Ένα 'γλυκιά μου', κι έπειτα ένα φιλί στο μάγουλο».

 
Η φωνή του οδηγού διέλυσε τις σκέψεις της. «Φτάσαμε στο τέρμα, κυρία...», κι ύστερα πιο επιτακτικά, «εδώ είναι το τέρμα». Κι η παπαρούνα, έτσι όπως γυρόφερνε στα δάχτυλά της, είχε προλάβει να στάξει μία κηλίδα άσπρου υγρού, σα γάλα. Συνειρμικά έβαλε το δάχτυλο στο στόμα –στυφή γεύση. Σηκώθηκε αργά, έριξε μια άδεια ματιά στον οδηγό που περίμενε αγανακτισμένος, και κατέβηκε ανασαίνοντας βαθειά, μαζεύοντας περίσσιο αέρα στα πνευμόνια της. Ξεφύσησε, αποδοκιμαστικά, που δυο άνθρωποι όταν μιλάνε την ίδια γλώσσα, άλλη γλώσσα μιλάνε. Τι τα θες... τι τα γυρεύεις... Κι εκείνοι που 'χουν λαλιά διαφορετική, την ίδια λαλιά έχουν. Ξεφύσησε πάλι, κι ήταν σα να βλαστημά.

Η ανάσα της, άρχισε πια να παίρνει τον κανονικό της ρυθμό, σα θυμήθηκε τα λόγια της κοπέλας. «Όταν σε είδα για πρώτη φορά μου θύμησες τη Σέρβα δασκάλα -κι ας μην της μοιάζεις διόλου. Και σε λάτρεψα. Πάρε... σου φύλαξα την τελευταία παπαρούνα της άνοιξης. Καλό καλοκαίρι».

Η γυναίκα στα λευκά -αργά πια- είχε ήδη φτάσει στο σπίτι της. Άνοιξε το παράθυρο και βγήκε στη βεραντούλα. Μια γλυκιά μελαγχολία απόψε. Ένα όμορφο συναίσθημα γαλήνης. Μια ισορροπία ψυχική. Σιωπή... νύχτωσε... Μόνο ’κανα δυο περαστικοί κι ίσως κανένα αυτοκίνητο. Όμορφο βραδάκι, καλοκαιρινό. «Ενίοτε αργούν να ’ρθουν τα καλοκαίρια που μου τάζεις...» , θυμήθηκε το γράμμα της Υακίνθης. Αλλά το καλοκαίρι έφτασε κι έφερε μαζί του κι ένα καναρίνι κλεισμένο στο κλουβί του. Πήγε στο εικονοστάσι, άφησε δίπλα στο καντήλι αυτό το κόκκινο που κρατούσε από ώρα στα χέρια της κι έπεσε για ύπνο.

«Αθώα παπαρούνα», ψέλλισε...

Μουσική επιλογή: Ευανθία Ρεμπούτσικα ~ Το αστέρι κι η ευχή