Ημέρα Κυριακή, θα έγραφα για εκείνη την ιστορία λίγο πριν την μεσημεριανή μου σιέστα.
Για να αποτυπωθεί σωστά μια ιστορία, θα πρέπει να πληρεί κάμποσες προϋποθέσεις. Ας αποκαλύψουμε μία, έτσι για αρχή. Ας πούμε, πως το θέμα της, θα πρέπει να είναι σαν τον καρπό του λεμονιού, που όλο και φευγαλέα πέφτει το μάτι σου επάνω σε αυτόν. Σαν κουκίδα στην αρχή κι ύστερα να θεριεύει. Να πηγαίνεις κοντά, να μυρίζεις την αγουρίδα, να αδημονείς να αποκόψεις από το δέντρο τον καρπό.
Κάπως έτσι και η μυρωδιά της ιστορίας θα πρέπει να στριφογυρίζει μες τα ρουθούνια και να μοσχοβολάει ύστερα για ημέρες.
Θα έγραφα για εκείνη την ιστορία. Πένα και μελάνι. Οι γραφιάδες έχουν αδυναμίες κι ενίοτε μικρές τελετουργίες. Ναι, θα έγραφα. Με εκείνα τα καλλιγραφικά που μου ’μαθε κάπου τρία χρόνια πριν, ένας φίλος, ο "Λοξίας".
-Πεθύμισα ήχο κιθάρας, νυχτερινό.
Μέρες αποζητά, «γράψε κάτι ερωτικό».
Μια ερωτική ιστορία, για να αποτυπωθεί σωστά, καλό θα ήταν να αποφευχθούν"παραισθησιογόνες" λέξεις που ερεθίζουν πρόσκαιρα την επιφανειακή όραση του λοβού του ματιού. Ας αποκαλύψουμε ακόμη ένα μυστικό προς τους επίδοξους συν-γραφείς.
Θα μπορούσα να γεμίσω ίσαμε τρεις σελίδες και μόνο με την περιγραφή μιας φαινομενικά ανέραστης λέξης: ανάσα.
Καθημερινά παρατηρεί ζεύγη συντρόφων, ερωτικών ή φιλικών να περπατούν. Άλλοτε πλάι-πλάι, κι άλλοτε πιασμένοι αλλά μπρατσέτα. Με πλεγμένα δάχτυλα ή χωρίς. Με ή δίχως αγκαλιά και κάποτε οι παλάμες να βολεύονται στην πίσω τσέπη ενός τζιν.
Ενίοτε βρίσκει αστεία εκείνα τα χέρια που κρέμονται σαν σε παρέλασης ρυθμό.
Και είναι και τα γεροντάκια. Μπροστά ο γηραιός κύριος να χαράζει πορεία και πίσω η γηραιά κυρία να ακολουθεί. Βεβαίως υπάρχουν εξαιρέσεις, με ποικίλες αποχρώσεις. Άλλωστε, δεν είναι παρά μια πρόχειρη καταγραφή.
Βαδίζουν. Για πότε βρέθηκε ένα βήμα πίσω της ούτε που το κατάλαβε.
Γλιστρά το χέρι. Η αίσθηση του καρπού να την πιέζει μαλακά, στο μέρος της πλάτης της χαμηλά. Πιέζει ξανά τον καρπό στην
μέση της. Τα δάχτυλά υπογραμμίζουν την πορεία που είναι να
ακολουθήσουν. Καμία λεκτική οδηγία.
Λέξεις όπως δεξιά/περνάς/ευθεία/στρίβεις/αριστερά/απέναντι... δεν αρθρώνονται ποτέ.
-Πρωτόγνωρη αίσθηση. (θα πει)
-Όλοι σε κατευθύνουν με λόγια. Σωστά;
-Σωστά.
-Κανείς δεν σου έμαθε πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι.
-...
-Σωστά; Σωστά.
-...
~ Η αντίληψη των λέξεων θαμπώνει μπροστά στις αισθήσεις. ~
Σήμερα ξύπνησα με έντονη την διάθεση να βουλιάξω τα γυμνά μου πέλματα στην μοκέτα του σπιτιού σας. Να μείνει το περίγραμμά μου σημάδι πως πέρασα, κι ίσως μια αίσθηση μυρουδιάς μου, επάνω στο ριχτάρι του καναπέ σας. Μα, κυρίως, με την διάθεση να εισχωρήσω βαθιά μες το μυαλό σας. Να διακρίνω την όρεξη μέσα από την γραφή σας.
Δυο ρουφηξιές από καφεδάκι ελληνικό. Τράβηξα κατά τον υπολογιστή μα βρέθηκα να φορώ τα πρόχειρά μου. Κάμποσα πιάτα στον νεροχύτη. Τα στεγνά ρούχα στην απλώστρα έπρεπε να δώσουν την σειρά τους σε άλλα φρεσκοπλυμμένα. Οπωσδήποτε τα ευαίσθητα υφάσματα πλύσιμο στο χέρι. Η στάχτη στο τζάκι, δυσφορούσε. «Θα προλάβω άραγε να σιδερώσω;» πέρασε αστραπιαία μια σκέψη και έσβησε. Η ηλεκτρική σκούπα ρουφούσε λαίμαργα. Λίγο αργότερα, φόρεσα τα λευκά γάντια μιας χρήσης, με τον ίδια ζήλο και ικανοποίηση, όπως άλλωστε είδα να κάνουν αμέτρητες φορές οι γιατροί του Grey's Anatomy. Είχα να εκτελέσω δύο χειρουργικές επεμβάσεις, έκτακτα περιστατικά: το μικρό και το μεγάλο λουτρό.
Όταν κάθισα στην καρέκλα του γραφείου, ένιωσα την πρώτη ενόχληση στην μέση μου. Οι υπόλοιπες με επισκέφτηκαν κατά την ώρα του ντουζ. Καυτό το νερό κυλούσε επάνω μου. Με το νου μου προσπαθούσα να κάνω συνδιασμούς για την σημερινή μου ενδυμασία. Προσπαθούσα να ταιριάξω τις μπότες με την φούστα και το καλσόν. Κι έπειτα, το πουκάμισο με το φουλάρι, και το παλτό. Και μόνο η σκέψη ως πράξη με κούραζε. Τα μέλη μου με κούραζαν. Η ιδέα πως έπρεπε να ετοιμαστώ και να φύγω, να φοράω όλες τις υπόλοιπες ώρες τακούνι, φάνταζε απελπιστική.
Η διαδρομή προς την δουλειά με ανανέωσε. Το ποτάμι μυρίζει πάντοτε εξαίσια. Ο ουρανός, ο αέρας. Είδα το είδωλό μου στο καθρέφτισμα μιας βιτρίνας. Η κούραση επιμελώς κρυμμένη κάτω από μια παχιά στρώση concealer στα μάτια.
Η μέρα πήρε να νυχτώνει. Νύχτωσε για τα καλά. Η ίδια διαδρομή από την ανάποδη. Γυρισμός, επιστροφή. Σκεφτόμουν πόσα πρέπει να κάνει μία γυναίκα καθημερινά και παράλληλα "να αρέσει" στον σύντροφο, στα παιδιά στους φίλους. Όχι, να αρέσει εξωτερικά, επιδερμικά... αλλά να Αρέσει, με πιάνεις; Γενικά σου λέω, να αρέσει. Ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη. Κι εγώ ήθελα από την πρώτη αχτίδα να μουλιάσω σε ξένες σκέψεις.
«Στο τέλος της ημέρας επιτρέπουν στις γυναίκες να διαλέγουν από τον σκουπιδότοπο».
υ.γ.1 Στο τέλος της ημέρας, μην πεις κουράστηκα. Θα είμαστε αχάριστοι και δεν μας πάει...
υγ.2 Και ναι, Λαυρέντη, δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος.
Μουσική επιλογή: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ~ Ο ταύρος (La corrida)
Νιώθω το μυαλό μου σαν μια λωρίδα ενός φωτογραφικού φιλμ. Τις ώρες που έχει σιωπή ακούω εκείνο το κλικ. Κουμπώνω μαζί σου.
Κλικ. Οι πεταλούδες δεν συνηθίζουν να κάθονται στους ώμους των ανθρώπων, ούτε να φλερτάρουν με τα σκισμένα γόνατα, πόσο μάλλον όταν δεν είναι η εποχή τους.
Κλικ ξανά. Με αυτά που εσύ θεωρείς μικρά φτερά, δύνασαι να πετάξεις. Μην χαρίζεις κομμάτια του ουρανού σου στους λύκους. Τους παραχώρησες ήδη μια απέραντη βουνοπλαγιά για να τραφούν.
Τελευταίο κλικ. Υπάρχει πάντα διαθέσιμη μια κόλλα χαρτί. Ένα χάρτινο καράβι, ακόμη κι αν δεν βρίσκεις πού να το ταξιδέψεις, μπορείς να το φυλάξεις στην πίσω θέση ενός μπλουτζιν.
Μουσική επιλογή: Κατερίνα Κυρμιζή ~ Βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά
