#15_YEAR_CHALLENGE

 

Μου θύμισε κάτι λίγο από εκείνα τα παιχνίδια των bloggers που παίζαμε κάποτε κι ο καθένας έδινε τη σκυτάλη σε άλλους καλώντας τους να πάρουν μέρος στην πρόκληση. 

Μου θύμισε πολλά ο τίτλος και μόνο. Όλες αυτές τις ημέρες βλέπω όμορφους ανθρώπους να έχουν γίνει ακόμη πιο όμορφοι 15 χρόνια μετά ή όμορφους ανθρώπους να έχουν παραμείνει το ίδιο όμορφοι 15 χρόνια μετά, λες και ο χρόνος δεν άγγιξε τίποτε επάνω τους. Για τους δεύτερους, τύχη ή ατυχία; Μόνον οι ίδιοι γνωρίζουν. 

Μία φωτογραφία δε φτάνει να απεικονίσει ούτε το πριν ούτε το μετά μου. Τα μάτια μου πλαισιώνονται από μικρές ρυτίδες που αποκτήθηκαν από εικόνες όλων των αποχρώσεων, όλων των συναισθημάτων. Το ίδιο και τα μαλλιά μου άλλαξαν κι αυτά μετά τη γέννηση του μονάκριβού μου, ενώ οι πρώτες λευκές έκαναν την εμφάνισή τους. Ύστερα, ήρθε ο δευτερότοκος, ο τρυποκάρυδος, και μαζί του και οι επόμενες λευκές που δίχως να κάνω κάτι να τις εξαφανίσω, εκείνες λες κι ένιωσαν την αγάπη μου γι' αυτές και πολλαπλασιάστηκαν.

-Και γιατί έχεις ακόμη σαπουνάδες στα μαλλιά; 

-Δεν έχω σαπουνάδες αγάπη μου. 

-Και τι είναι αυτά τα άσπρα; 

-Τα άσπρα; Ποια άσπρα; 

-Να, αυτά, είπε ο τρυποκάρυδος και έκανε να ανακατέψει τα μαλλιά μου. 

-Ααα… θα είναι από εκείνη τη νύχτα που λούστηκα κάτω από το φεγγάρι. 

-Τιιι; Το φεγγάρι; 

-Ναι! Δεν ήξερες πως η μανούλα είναι φεγγαρολουσμένη; 

-Τιιι; Φεγγαρολουσμένη; Τί φεγγαρολουσμένη;

-Χμ, τις νύχτες που κοιμάστε εσύ κι ο αδερφός σου, η μανούλα μένει ξύπνια να μαζέψει την κουζίνα, και όλα όσα αφήσατε σκορπισμένα εδώ κι εκεί. Τότε, το φεγγάρι χαμηλώνει κι έρχεται στο παράθυρό μου. 

-Και; Τί κάνει στο παράθυρό σου; 

-Να, πρώτα – πρώτα διαβάζει το παραμύθι που ξεχάσατε ανοιχτό γιατί σας πήρε ο ύπνος. 

-Ποιο παραμύθι; Το δικό μου παραμύθι; 

-Ναι, το δικό σου.

-Γι’ αυτό κάθε βράδυ μας διαβάζεις παραμύθια; 

-Γι’ αυτό. 

-Και θα έρθει κι απόψε; 

-Δε ξέρω αν θα έρθει απόψε. 

-Αν έρθει, θα λούσει πάλι τα μαλλιά σου; 

-Πολύ σωστά! Πρώτα θα λούσει τα μαλλιά μου, μετά θα τα χτενίσει και μετά θα ρίξει την ασημόσκονη που βλέπεις. 

-Και; Τί; Μπορείς να κάνεις μαγικά; 

-Όχι, μαγικά δε μπορώ να κάνω. 

-Ω, έλα τώρα! Και τι μπορείς να κάνεις; 

-Μπορώ να μιλάω με τις ώρες με το φεγγάρι δίχως να βαριέμαι. 

-Και τι λέτε; 

-Του λέω, ((απόψε η φεγγαρολουσμένη σου θέλει να πάτε μια βόλτα.!)). Το φεγγάρι τότε, χαμηλώνει ακόμη πιο πολύ, κι εγώ γέρνω επάνω του. 

-Και, τί; 

-Κι εκείνο μου αποκρίνεται ((Σάλτα μέσα και… φύγαμε!!)). 

Συνεχίζω να βάφομαι, όχι και τόσο συχνά, αλλά ναι, έχει αλλάξει το μακιγιάζ μου. Κοιμάμαι λιγότερο, δεν ονειρεύομαι περισσότερο γιατί γεύομαι τα περισσότερα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα. 

-Να πιστεύετε στα όνειρά σας και να τα κυνηγάτε, εάν όχι θα έρθει εκείνη η ημέρα που θα σας κυνηγήσουν τα ίδια- 

Προπάντων, Δόξα τω Θεώ! Βίωσα το «πένθος» ως πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις, και η προσευχή ήταν η μόνη λογική την οποία γνώριζα και ακολουθούσα και σώθηκα.

Αν έχω αλλάξει; Σίγουρα. Με την ίδια βεβαιότητα πως παραμένω πάντοτε η ίδια. Η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα. 

 

Με αυτήν την πρόκληση καλώ όλους τους αναγνώστες του ιστολογίου σε δική τους καταγραφή εάν το επιθυμούν. Ανυπομονώ να σας διαβάσω. 

Και τι δε θα έδινα να έβλεπα στα σχόλια όλα εκείνα τα πρόσωπα που με συντρόφευσαν όλα αυτά τα χρόνια και που δυστυχώς οι περισσότερες φωνές έχουν πια σωπάσει… 

 

Μουσική επιλογή: Mimis Nikolopoulos ~ A dream within a dream