Η επιστροφή

Το καλό με τα μεγάλα -ας τα πούμε ταξίδια, είναι η ευγνωμοσύνη για όλα όσα είχες και ξαναβρίσκεις. Το κρεβάτι σου, το κομοδίνο, η κούπα του καφέ, η αγαπημένη πολυθρόνα, οι αγαπημένοι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα φανάρια, οι οδοί και οι διαβάσεις. Όλα όσα συνεπάγονται σε μία λέξη με άρθρο, Τα γνώριμα. Η καθημερινότητα με τους γνώριμους ανθρώπους, τα ακούσματα και τα θεάματα. Υπάρχει μια μεγάλη ανακούφιση σε όλα τα παραπάνω της πρώτερης καθημερινότητας -του παρελθόντος, που όταν τη ζούσες ως παρόν λησμονούσες μιαν άλλη προγενέστερη καθημερινότητα της πρώτερης, ενός άλλου τόπου και μιας άλλης ηλικίας που τώρα δεν δύνασαι να θυμηθείς γιατί μόλις επέστρεψες και είναι ακόμη νωρίς και η ταραχή μέσα σου δεν ημέρεψε. 

Μου πήρε δύο εβδομάδες καιρό να δώσει σήμα ο εγκέφαλος στην καρδιά πως γύρισα στην πόλη μου για να μείνω. Μου πήρε τρεις μήνες για να ισιώσω το σπίτι μας. Ένα σπίτι από το οποίο θα πρέπει να φύγουμε σε τρεις μήνες και στο οποίο ζήσαμε τα τελευταία οχτώ χρόνια. Όμως το καθάρισα και το συγύρισα με την ίδια αγάπη και τελειομανία σα να επρόκειτο να ζήσουμε για μια ζωή. Δεν έχει στρώσει η καθημέρινότητά μου γιατί δεν έχει στρώσει η δουλειά μου και το πρόγραμμα με το σχολείο και τις δραστηριότητες των παιδιών. Έχω κουραστεί με το επιπλέον σακίδιο που φόρτωσα στην πλάτη της ήδη φορτωμένης ζωής μου, δηλαδή να διαβάζω, να γράφω εργασίες και να δίνω εξετάσεις για ένα μεταπτυχιακό που θα ολοκληρωθεί αισίως μετά το πέρας των Χριστουγέννων, μετά από δύο χρόνια καιρό. Σταμάτησα να περιμένω τη ζωή που θα έρθει. Πρώτα απ' όλα γιατί μπορεί να αργήσει πολύ -και έχω καταλάβει πως βαριέμαι εύκολα, και έπειτα, γιατί στος τέλος μπορεί να μην έρθει ποτέ. Το ότι βαριέμαι εύκολα το συνειδητοποίησα μόλις πρόσφατα και μου προκάλεσε τέτοια έκπληξη! Είμαι ένας άνθρωπος υπομονής, υπομονής, υπομονής. Και δε μπορώ να διανοηθώ εφικτό τον συνδιασμό τελείας υπομονής και ανίας. Δε ξέρω γιατί κάθε φορά ξεφεύγω από αυτό που θέλω αρχικά να γράψω και καταλήγω αλλού, να όπως τώρα.

 

Από την επιστροφή μου έως και σήμερα -ας πούμε το χρόνο των διακοπών, ξαναβρήκα το πολύτιμό μου, δηλαδή λίγο χρόνο για συγγραφή, μουσική και βιβλία. Δεν ξέρω για πόσο ακόμη, ίσως μέχρι να ξαναμπώ σε μια τρελή-τρελή νέα καθημερινότητα. Και συνεχίζεται...

 

Το ήξερα πως η ζωή δεν είναι στρωμμένη τριαντάφυλλα ακόμη κι αν ίσως κάποτε να φαντάζει έτσι. Άλλωστε κανείς δε μου το 'πε ποτέ. Εάν μου το έλεγε μπορεί και να το πίστευα. Τα τριαντάφυλλα πρέπει εσύ να τα κόψεις και να τα βάλεις στο νερό για όσο... Ποιός περιμένεις να το κάνει για εσένα; Μιλάμε για το δικό σου βάζο, επάνω στο δικό σου τραπέζι, μέσα στο δικό σου σπίτι, για τα δικά σου μάτια και τη δική σου μύτη.

Υ.Γ. Κύριε Ηρακλή, είστε ο ήρωας του τελευταίου μεγάλου μου ταξιδιού και ο τρυποκάρυδός μου ακόμη πιστεύει πως είστε ο Άγιος Τακλής. Γι' αυτό και δεν απορώ που οι τριανταφυλλιές σας φτιάχνουν τόσο μυρωδάτα τριαντάφυλλα. Ευχαριστώ για το πρώτο κόκκινο τριαντάφυλλο του χειμώνα και για το τελευταίο του Ιούνη. Η κυρία Αμαλία είναι καλά. Καλή αντάμωση εκεί ψηλά.

 

Μουσική επιλογή: Νίκος Πλατύραχος ~ Στρωμμένα τριαντάφυλλα