Το καραγκιοζάκι

 

Τις νύκτιες ώρες, εκείνες λίγο προτού ξαπλώσω στο ντιβάνι μου, εξασκώ την αριθμητική μου σπουδή.

Μετρώ. 

Πάντοτε με την πρόσθεση ξεκινώ. Συν στα χαμόγελα που προκάλεσα και συν στα γέλια των θεατών μες τη διάρκεια της μέρας. Πολλαπλασιάζω την τέρψη μου επί δύο όταν πρόκειται για φιλιά που καρπώθηκα και αγκαλιές. Αφαίρεση κάνω μόνον στις δύστροπες γκριμάτσες, τις ειρωνείες και τους χαρακτηρισμούς που -αλίμονο- μου εξασφάλισα. Διαίρεση στα νεύρα που έδρεψα, διά του έξι παρακαλώ.

Τις νύκτιες ώρες, το καραγκιοζάκι δεν κοιμάται.

Από το ανοιχτό παράθυρο ψάχνω το μονό αστέρι πλάι στο φεγγάρι.

Το φεγγάρι και το αστέρι. Το αστέρι και το φεγγάρι.

Κι όλα τ’ άλλα μαύρος ουρανός.

Το καραγκιοζάκι επιτέλους κοιμάται. 

Μουσική επιλογή: Stephane Wrembel ~ 1) Big Brother 2) Bistro Fada