«Να πάρεις μαζί σου και το κόκκινο φουστάνι»

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί, ανεβαίναμε ψηλά στις πλαγιές του βουνού και μαζεύαμε χαμομήλι, τσάι και ρίγανη. Με τα χρόνια είχε γίνει παράδοση πια. Έτσι το ήθελε η μητέρα μου, να έχει μυρωδάτα του βουνού και όχι από τα άλλα τα ψεύτικα του εμπορίου. Όσο μεγάλωνα, γινόμουν αντιδραστική σε αυτήν την συνήθεια. Ο ήλιος έκαιγε και τα τρυφερά μου δάχτυλα πονούσαν ύστερα για ώρα. 

Ένα πρωινό, κάπου στα μέσα του χειμώνα, είχα πάρει να ξεχωρίζω τα αποξηραμένα φυλλαράκια του βασιλικού από τα κοτσάνια τους. Η ίδια τα είχε φυτέψει στην αυλή της γιαγιάς, κι αφού θέριεψαν, τα έκοψε κι έπειτα τα άφησε να στεγνώσουν. Της είχα ζητήσει να μου στείλει κάμποσα ματσάκια να έχω στη Θεσσαλονίκη. Εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό, αφού πρώτα έφτιαξα καφεδάκι ελληνικό στο μπακιρένιο μπρίκι, πήρα να καθαρίζω τα φυλλαράκια. Με πόση αγαλλίαση θυμόμουν τα πικνικ μας στο βουνό. Κι ήταν η πρώτη φορά, μετά το μεγάλωμά μου που ανυπομονούσα και δεν το έβλεπα με κούραση. Σκεφτόμουν πως, κάθε μάνα και θυγατέρα έχουν μια δική τους συνήθεια που τις δένει γλυκά. Έτσι κι εγώ, σκεφτόμουν, θα συνέχιζα αυτήν την παράδοση με την κόρη μου που ίσως κάποτε αποχτούσα. 

Λίγο πριν αναχωρήσουμε για Μυτιλήνη μου ζήτησε να πάρω μαζί μου το κόκκινο φουστάνι. Πόσο το αγαπά. Όπως κάποτε κι εγώ το δικό της το καναρινί. 

Επιστρέφοντας, βρήκα έκπληκτη στη φωτογραφική μου μηχανή ‘κόκκινες’ φωτογραφίες. Της είχε βγάλει την ώρα που μαζεύαμε ρίγανη δίχως να την αντιληφθώ. Τώρα πια κατάλαβα γιατί το αγαπά. Σαν το φορώ γίνομαι πάλι το μικρό της κοριτσάκι. Εκείνο που του ζητούσε «μη μεγαλώνεις άλλο να μπορώ να σε παίρνω στην αγκαλίτσα μου». Σαν το φορώ, λες και καλύπτονται τα χρόνια μου κι η θηλυκότητά μου και γίνομαι πάλι παιδούλα. 

Η μητέρα, κάθε που κόβει το καρπούζι, μου δίνει πάντα τα κομμάτια «της καρδιάς», τα πιο γλυκά. Τούτη τη γεύση έχει το φιλί μου που σας στέλνω. Κι ένα χαμόγελο καρπούζινο.

Καλό υπόλοιπο στο καλοκαίρι σας, φιλαράκια μου αγαπημένα!

Μουσική επιλογή: Έλλη Πασπαλά ~ Ο χορός των άστρων