Αγάπης ευχή

Μήνες τώρα ακούω τα σφυροκοπήματά του στην Μποέμικη Πολιτεία. Στήνει προβολείς, ξηλώνει τα πατώματα, τοποθετεί καινούρια ξύλινα, ανανεώνει το σκηνικό. Χαμογελώ με το αποτέλεσμα (που δεσμεύομαι να αποκαλύψω). Συνθιασάρχης, με την αξία του. Άνθρωπος αγαπημένος, δικός μου πολύ.

Σήμερα γιορτάζει και φόρεσα τα επίσημά μου. Εδώ του στήνω μια μικρή γιορτή, για τους αγαπημένους φίλους που επιθυμούν να ευχηθούν.

Ερωτικός κι αισθαντικός στα ιστολόγιά του Αν αγαπάς αληθινά - Ταξιδευτής και Ονειρευτής νομίζω πως διάλεξα την πιο κατάλληλη στιγμή τούτη τη βραδινή, για να του ευχηθώ. Ντύθηκα το μαύρο μου εδώ, ας πούμε φουστάνι, και με λίγο κοκκινάδι στις λέξεις, όπως στα χείλη, κράτησα το δώρο μου για εκείνον, με λίγο από μπλε για κορδέλα.

Νικόλα μου, Χρόνια σου Πολλά.

Εξαιρετικά για εσένα με αγάπη.

Πρώτα του δείχνω τα αστέρια. Τεντώνω το χέρι να έτσι… του δείχνω όχι ψηλά. Μπρος τα μάτια μου το φέρνω.

Μου λέει τ’ αστέρια πως δεν φτάνει.

Κι εγώ

Το βλέμμα

Χαμηλώνω.

Κι ύστερα γέρνω, επίτηδες –ναι τ’ομολογώ- το πρόσωπο στους ώμους. Να πάρει ο λαιμός μου κλίση. Του δείχνω τη σελήνη.

Σκύβει πάνω της κι ακουμπά το φιλί του. Σημάδι μαβί που κάθε φορά μ’ αφήνει. Να γίνει σκούρος ο ουρανός μου. Νύχτα να γίνει. ((Να ’ρχομαι να σε παίρνω. . .)) λογάκια που μου λέει.

Και ναι, τις νύχτες, λέω για ’κείνες που βραδιάζει, έρχεται και με παίρνει. Κόκκινο τ’ όχημά του. Ναι, κι αυτό ακόμη. Όπως η νύχτα μας. Κόκκινη και αυτήν. Κυρίως αυτήν. Κόκκινη σε μαύρο φόντο.

Υπάρχουν και νύχτες που δε βραδιάζει και ξημερώνω με ημέρα. Κείνες οι νύχτες είναι οι πιο μεγάλες, οι πιο μακρυές. Κι όσο κοιμάμαι τόσο πιο κουρασμένη ξυπνώ. Κι όταν ξυπνώ, τα παντζούρια κλείνω. Με βράδυ να μοιάζει, και περιμένω να φανεί.

Χορεύουμε έναν δικό μας χορό που βήματα δεν έχει. Εκείνος μου δείχνει κι εγώ ακολουθώ. Με στριφογυρίζει πάλι και πάλι, ξανά και πάλι.

((Ζαλίζομαι. . . εξαίσια))

((Σσσσς ακούμπησε πάνω μου. . .)) λογάκια που μας αρέσει να λέμε.

Αφήνομαι. Με πετάει στον αέρα. Τρομάζω. Με φιλιά με ησυχάζει. Χείλη που μαγκώνουν τα δικά μου. Χείλη μαλακά, τρυφερά χείλη. Και το σαγόνι του να γδέρνει το απαλό της επιδερμίδας μου. Μιας ημέρας αξύριστος. Όχι τυχαία. Τίποτα δε γίνεται τυχαία, από το πιο αθώο μέχρι το πιο φανερό.

((Σε γραντζουνάω πολύ μωρό μου;))

((ωωω ω ω. . .))

((έτσι. . . το κορίτσι μου))

((μμμ μ μ. . . λίγο, όσο που ξεσηκώνεις το καρέ μου))

((έτσι. . .))

~ . . . ~

Αλλά όπως και να ‘χει. . .

Δεν με φοβίζουν τα σκοτάδια.

Μήτε η μοναξιά.

Πατέρας μου είναι ο γερο-λύκος.

Μητέρα μου η γρια-λύκαινα.

Κι εγώ το λυκάκι.

Κείνο που τρέμω είναι οι φωτιές.

Γιατί. . . όταν ανάβουν οι φωτιές

αλυχτώ ζώντας την απουσία ΣοΥ.

Έχεις ακούσει ποτέ λυγμό γερο-λύκου;

Κι αν ναι,

από λυκάκι;

~ . . . ~

Και να αναρωτιέμαι…

απ΄ όλα όσα δεν σου είπα, τι είναι αυτό που δεν κατάλαβες;

Και να αναρωτιέσαι…

απ’ όλα όσα μου είπες, τι είναι αυτό που κατάλαβα;

Και να μην μιλιόμαστε για ώρες…

κι όταν μιλιόμαστε, πάλι να μην μιλιόμαστε.

Και όταν δεν μιλιόμαστε να μιλιόμαστε

τό ο Ο ο σο που

γλώσσα μέσα δεν βάζουμε.

Αυτός ο δ(υό)δρομος φαίνεται τόσο μακρύς.

Κι είναι εκείνες οι ώρες που…

σε καταλαβαίνω και με καταλαβαίνεις όσο ποτέ.

Γιατί τόσο εγώ, όσο κι εσύ…

σε νοιάζει και με νοιάζει.

υ.γ. Απόσπασμα από το «η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα»

Για εσένα Πρωτόπλαστε,  

((κόκκινο το τριαντάφυλλο

έτσι που. . . να σου ταιριάζει.!)) 

Μουσική επιλογή: Cat Power - Werewolf - YouTube