Ευχαριστήριο η αφορμή

Κάπως έτσι θα μου συλλάβιζε άλλο ένα όνομα... χωρίς να έχει σημασία τι γένους, αρσενικού ή θηλυκού, γένους ανυπεράσπιστου, όπως και να 'χει.

Θα ξεκλείδωνα τις αποθήκες του μνημονικού μου και πλάι στις σημειώσεις των γυμνασιακών μου χρόνων για την τέχνη, τα μικρά σκονάκια με τις ημερομηνίες που ποτέ μου δεν συγκράτησα. Πλάι στα χαρτιά από εφημερίδες, το μελάνι στο χαρτί για δυο λόγια και δυο εικόνες από μαθητικά φεστιβάλ, διαγωνισμούς, βραβεία και ασήμαντες διακρίσεις, που με το παιδικό μου μυαλό, θαρρούσα πως άγγιζα τον κόσμο. 

'Κει λοιπόν, πλάι στα αποξηραμένα λουλούδια που 'χουν τριφτεί, από το αλόγιστο ανοιγοκλείσιμο των τεφτεριών, που 'χουν θαμπώσει από την σκόνη της άμμου που φέρνω απ' τα ταξίδια μου, που 'χουν στάξει και λεκιάσει με το χρώμα τους, έτσι καθώς νότισαν από τα δάκρυά μου. Εκεί, λοιπόν, θα παραμέριζα στην άκρη με τα χέρια μου, κάθε φυλλάδα της ψυχής και θα κλείδωνα άλλο ένα μικρό όνομα.

Pe΄ppe...

Θα μου χάραζε σε ένα μάρμαρο, όπως κάνουν με τις πλάκες στα μνήματα, την περίοδο που θέλησε να επισκεφτεί τούτο τον τόπο που οι άνθρωποι αφηρημένα προσδιόρισαν Γη, 18_ _ έως 19_ _ , για να υπολογίσω την ζώσα συνθηκολόγηση του Άδη με την Λάχεσις που ορίζει την διάρκεια της ζωής.

Κι έπειτα, με όλη την εμπιστοσύνη που σου έχω Ευαγγελία μου, ίσως και με λίγη δόση περιέργειας, θα εντυπωσιαζόμουν από την ζωή του προσώπου που επέλεξες να μου παρουσιάσεις.
 
Η Pe΄ppe...

η μελαχρινή χορεύτρια, που θα μείνει αργότερα στην ιστορία ως "Pe΄ppe η κουτσή". Ένα μικρό τρίκλισμα στο αριστερό πόδι. "Το πιο αθώο κουσούρι από ένα άσχημο τροχαίο" θα γράψουν οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες, αφήνοντας πονηρούς υπαινιγμούς για τον κρυφό δεσμό της με τον παντρεμένο συνάδελφό της χορευτή Ferre΄.

Ποτέ δεν σταμάτησε να χορεύει. Το αντίθετο. Μετά το ατύχημα οι περιοδείες πλήθυναν, το ίδιο και το πλήθος που την αποθέωνε σε κάθε της εμφάνιση. Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Χρειάζεται να στηριχτούν σε μια ξένη αδυναμία για να αποδεχτούν την δική τους τρωτή υπόσταση.

Κι είναι η πιο α-κατάλληλη στιγμή να σεργιανίσω στον Πρωτόπλαστο. Μόνο εκείνος θα αφυπνίσει τον ραχατεμένο μου ερωτισμό ως προς την γεμάτη πάθος και μυστήριο ζωή της άγνωστης χορεύτριας.

Θα ραντίσει τις λέξεις με την γοητεία ενός Κυρίου

και θα τις αφήσει να στάξουν…

Το όΝοΜά τΗς

P e'pp e…

γεύση πικρού αμύγδαλου στο στόμα.

Το όΝοΜά τΟυ

F e rr e'…

ουίσκι και καπνός

ανάκατος

από πούδρες και ακριβά αρώματα γυναικών.

χ Ο ρ Ε ύ Ο υ Ν

δεκάδες ζευγάρια μάτια φωτίζουν την σκηνή με την σπίθα τους

οι κραυγές του πλήθους δονούν τα βήματά τους

-Ο τύπος με την κιθάρα αυτοσχεδιάζει πάλι απόψε

στο αγαπημένο της κομμάτι-

Θα τον βρίσει αυτόν δεν της γλιτώνει…

δεν θυμάται το όνομά του

ξεστομίζει δυο βρώμικες λέξεις στη γλώσσα της

Timo

χάνει τ’ ακόρντα…

τα δάχτυλα πηγαίνουν μόνα τους στα τάστα

έτσι όπως θα την χόρευε ο ίδιος

Θεέ Μου…

μονάχα να ΤηΝ χόρευε

Χρόνια τώρα…

ξέρει κάθε της κίνηση

το αναστέναγμα του καρέ

το λίκνισμα της μέσης

το σύρσιμο της γάμπας

-κείνης της γάμπας, της αριστερής

Αισθησιασμός

αβυσσαλέος

από τούτο το παράταιρο βάδισμά της

Θωπεύει με το βλέμμα του

το ανάγλυφο του κορμιού της

Λαχτάρισμα που δεν χόρτασε

με το τέλος.

Τέλος

της παράστασης για απόψε.

Οι εξέδρες αδειάζουν από κόσμο, οι χορευτές πίσω στα καμαρίνια τους.

She claps her hands...

Θα χορέψει μόνη για τον εαυτό της

ξυπόλητη.

Βήματα επάνω στην σκηνή...

κρατά ένα καπέλο στο χέρι

και μ' αυτό κρύβει το πρόσωπό του

Την πιάνει από την λαβή της

-αγαπημένη λαβή-

το καπέλο πέφτει

Timo... πρόλαβε να ψελλίσει

μα πώς...

δεν θυμόταν το όνομά ΤοΥ.!
 

Τον επίλογο θα γράψει ο Άνεμος. Και μόλις τον αποτυπώσει στο χαρτί, θα μου αποκαλύψει την πηγή της έμπνευσής του. Πέρα από τους πρωταγωνιστές, τις μουσικές επιλογές, είναι και τα βιώματα που φταίνε.

Είναι και τα βιώματα που φταίνε... έτσι, με τούτα τα λόγια, θα τα έχει συνοψίσει όλα. Άλλωστε, κάπως έτσι κλείνουν οι επίλογοι, λιτά.

υ.γ. Τούτη η βινιέτα (προϊόν φαντασίας εξολοκλήρου) ένα μικρό χρέος απέναντι σε αυτά τα τρία πρόσωπα, που θέλησαν με τούτο τον πάπυρο να μου φανερώσουν την φιλία τους.

Στην Ευαγγελία που εκτιμώ για τις επιμελημένες της παρουσιάσεις σε καθετί που έχει σχέση με την τέχνη και τον πολιτισμό. Κι έχω μάθει τόσα... που αγνοούσα.

Στον Πρωτόπλαστο, που εκτός από τον ξέχειλο συναισθηματισμό του ιστολογίου του, αγαπώ και σέβομαι ως Άνθρωπο. Δικός μου αγαπημένος.

Στον Άνεμο, που μας συνδέει μια καλή φιλία και πάντα με εντυπωσιάζει η ευδιαθεσία και το χαμόγελό του απέναντι στη ζωή.

Αφιερωμένο και σε όλους εσάς. Ο πάπυρος είναι τσακισμένος, επίτηδες. Θέλησα ο καθένας σας φεύγοντας να πάρει κι από ένα κομμάτι μαζί του. Δείγμα της δικής μου φιλίας.

Σας ευχαριστώ!