Λουδοβίκος των Ανωγείων

Καλημερένιες...

πολλές...
τρυφερές...
ευαίσθητες...
ψυχεδελικές...
 
που ξετρυπώνουν από κάθε ρωγμή
σαν τον ήλιο που σκάει μέσα από τις περσίδες μου!

Να ξέρετε πως στη σοφίτα κάνει πολύ ζέστη αυτόν τον καιρό κι είπα να πάω κάπου να δροσιστώ. Μα θα 'ρχομαι συχνά να μαζεύω τα γράμματα που μου αφήνετε κάτω από την χαραμάδα της πόρτας και να σας σφυρίζω μόρτικα στο εξοχικό σας!

Σας φιλώ καναρινίστικα, έτσι όπως μόνο εγώ ξέρω!
 
Άκουγα, του  Λουδοβίκου των Ανωγείων, το παρακάτω απόσπασμα για μία ολόκληρη μέρα συνεχόμενα -και δεν είναι υπερβολή. Δίχως να ξέρω τι είναι αυτό που με μάγευε. Η χροιά της φωνής, οι μουσικές νότες, η ιστορία;

Κι έτσι καθώς το έχω το συνήθειο, να κάνει τα ακούσματα δικές μου ιστορίες... θα σας την πω αφού μοιραστείτε εσείς πρώτα μαζί του, τι σας φέρνει στο νου το άκουσμα αυτού του κομματιού.

20 του Ιούνη του 1990,
φύγαμε από το Τουμπάι για Γαλλία.
Δύο λάμδα θέλει τώρα η Γαλλία ή ένα;
Από σωστογραφία άστα...
Από τις ψιλές και τις δασείες δεν τις αποχωρίζομαι με τίποτα.
Μια νύχτα τις είδα στον ύπνο μου
σαν γυφτάκια ξυπόλητα, με λαδωμένα μαλλιά και τρόμαξα...
Και μια υπογεγραμμένη... από τότες την μνημονεύω κι αυτή.
Όσο για τις περισπωμένες, άμα ταιριάζει κάνω το χρέος μου.

Στο σαλόνι μας έχουμε τρεις μύγες.
Τη Μυρτώ, τη Ζανέτ και τον Κορνήλιο.
Τρώνε ζάχαρη και γάλα.
Καμιά φορά τις συναντώ στο διάδρομο
και κάνω πως δεν τις βλέπω.

Τώρα θα πάω στο ψυγείο να πάρω ακάματα φρούτα
να τα βάλω στο φινιστρίνι να γίνουν.
Χωρίς τα φρούτα και τα βιβλία δεν θα είχα κανένα πάθος εδώ.

Τώρα θα ήθελα να είμαι στην Ομόνοια.
Να 'χει πολύ καυσαέριο, πολύ ζέστη,
και πολύ κόσμο στη στάση
και το λεωφορείο να μη φαίνεται...
Κι όταν κάποτε θα έφτανα στους Αμπελοκήπους,
θα αγόραζα ψάρια, χόρτα και σιταρένιο ψωμί
κι Άγιος ο Θεός.

Ήθελα να 'ξερα δεν είστε ευτυχισμένοι;

Πήρα κι ένα γράμμα από τη μάνα μου
κι όλο τα ίδια μου γράφει.
Το διάβασα πολλές φορές.
Κι ένας νέος ναύτης με πλησίασε...
"Καπετάν-Μανώλη, από τη μάνα σου είναι το γράμμα;"
"Ναι από τη μάνα μου."
"Δώσε να το διαβάσω."