φοβάμαι μη μου πάθεις κακό…

να μ’ αγαπάς και να με προσέχεις θέλω…

Στριγκός ο ήχος καθώς στρίβει τον μοχλό. Το καυτό νερό ατμίζει σκεπάζοντας τα ακάλυπτα μέρη του σώματος. Στην άκρη του λουτρού κρεμασμένη μια βαμβακερή πετσέτα. Κάτω στο χαλάκι τοποθετημένα όλα στη σειρά. Οι λευκές παντόφλες, ένα μπουκαλάκι λάδι, ένα μπολ με γάλα καρύδας, καθαρά σεντόνια κι ένα σαπούνι.

Με το δεξί χέρι κλείνει το μοχλό, με το αριστερό ελέγχει τη θερμότητα του νερού. Ξεντύνει αργά το υπόλοιπο σώμα. Βάζει όλη τη δύναμη στους βραχίονες και το μεταφέρει πλάι στο πεζουλάκι του λουτρού. Πρώτα της περνά τα πόδια κι ύστερα της αφήνει το σώμα μαλακά να γλιστρήσει. Καθώς το μπολ αδειάζει, το νερό γίνεται ένα με το λευκό της καρύδας. Ξεπλένει τα μαλλιά. Με το σαπούνι τρίβει απαλά την επιδερμίδα. Περνάει από όλα τα μέλη σχολαστικά. Χωρίς βιασύνη. Με υπομονή. Περιλούζει το κορμί της με καθαρό νερό και την καθίζει ξανά στο πεζούλι. Οι λευκές παντόφλες παίρνουν την θέση τους στα πόδια της. Η μεγάλη βαμβακερή πετσέτα ξεδιπλώνεται. Ύστερα η επαφή με το δέρμα. Πιέζει από όλες τις μεριές το σώμα, να απορροφηθεί κάθε μικρή σταγόνα νερού. Στις σχισμές των δαχτύλων, πίσω από τα γόνατα, στις κλειδώσεις των χεριών, κάτω από τα στήθη, στο βαθούλωμα του λαιμού, πίσω από τους λοβούς των αυτιών, εκεί όπου κρύβεται η υγρασία, επιμένει περισσότερο.

Στο πάτωμα απλώνονται καθαρά σεντόνια. Την σηκώνει στην αγκαλιά του και την ξαπλώνει εκεί. Φιλί.! Τρυφερό ((πολύ)). Παίρνει από το ντουλαπάκι το ξυραφάκι. Προσέχει μην τραυματίσει τα πόδια της. Δεν θέλει να αφήσει μικρά κοψίματα στο πέρασμά του. Αργές κινήσεις, μαλακές. Ύστερα ανεβαίνει στις μασχάλες της. Η επιδερμίδα της τώρα είναι το ίδιο απαλή όσο το δεύτερο φιλί που αφήνει εκεί. Κόβει τα νύχια των δαχτύλων, εκεί κλείνει και το τρίτο του φιλί, μέσα στην ελαφριά της παλάμη. Το κορμί της λάμπει, λάμπουν και τα μάτια εκείνου που δε χορταίνει να απλώνει το λαδάκι στις κλειδώσεις των καρπών της. Η δύναμη και πάλι στους βραχίονες. Σκύβει, φυλακίζει το σώμα της στην αγκαλιά του και την ακουμπά στο καροτσάκι.

Καθώς την κυλά προς τη σοφίτα εκείνη αρχίζει από αγάπη να τον μαλώνει.

-Γιατί δεν με άφησες μόνη μου όσο μπορώ…

[την διακόπτει]

- Σσςς…

-τι στςς… έστω… έστω όσο μπορώ κι εγώ να με πλύνω.

Την κοιτά ευθεία μες τα μάτια.

-Δεν σε έπλυνα αγάπη μου, έρωτα σου έκανα.

Δεν του απάντησε με λέξεις. Με μάτια του απάντησε.

Ανάμεσα στα κουτιά από παπούτσια που δε φορέθηκαν, ανάμεσα στα φορέματα που δεν πρόλαβαν να στριφογυρίσουν πάνω σε χορού γιορτή, και το αγαπημένο της λιλά φουστάνι.

Σήμερα θα ήταν όμορφη.

Όμορφη από εκείνον.

Για ’κείνον.

Μόνο.

Κι εκείνο το φιλί.! τρυφερό ήταν ((πολύ)).

Είναι χρονιές που η άνοιξη αργεί λίγο να έρθει. Έτσι πολυκαιρισμένος που στέκει στο ημερολόγιο του τοίχου ο χειμώνας, έχει κολλήσει. Κι αντί να ξεφυλλίσει στο ρίγωμα της άνοιξης να αλλάξει η εποχή, λες κι επίτηδες φυσά απ’ την αντίθετη πλευρά. Βαρύτερα από πριν σφαλίζουν τα παραθυρόφυλλα. Κι αναρωτιέσαι, πότε θα κάνει άνοιξη; Πότε θα κάνει Απρίλη;

Μα, όταν τα φορέματα βγουν από τις κρεμάστρες της ψυχής, ζητούν να φορεθούν.

Τότε είναι που πρέπει να ταιριάξεις τσάντα και παπουτσικό. Να αποφασίσεις τι θα κουβαλήσεις σύμφωνα με το μέγεθος της τσάντας και τι κρότο θα αφήσεις στο πέρασμά σου από το χτύπημα των τακουνιών.

Κι εγώ …

Ντύθηκα.

Δεν θέλω να αργήσω.

Σε λίγο κάνει Ανάσταση!

Με καθαρή ψυχή σε όλους.

Μουσική επιλογή: Yeong wook Jo ~ The last waltz