Το φθινόπωρο…
Το φθινόπωρο ερωτεύομαι. Ανοiγω τους πόρους μου κi αφήνω τiς υγρές σταγόνες να στεγνώσουν πάνω μου. Στiς πiο επiμονες, παραχωρώ δικαiωμα εισβολής, να ποτiσουν το μέσα μου. Λες κi επιτρέπω την δική σου εισχώρηση. Οi δαχτυλιές σου, στiγματα στο δέρμα μου. iχνη πως πέρασες.
Τον χειμώνα…
Τον χειμώνα αγαπώ. Τυλiγομαι στη μυρωδιά των βαριών σου πουλόβερ. Να αφήσω τα δικά μου αρώματα. Και τα φοράω. Λέω γiα τα πουλόβερ. Την iδια στιγμή που τα φοράς κi εσύ. Από μέσα σου. Να σε ζεστάνω θέλω, δήθεν. Μην ξεχνάς πως σου είναι στενά. Έλα να τα χαλαρώσουμε λiγο… πάλι, δήθεν. Κi ας ξέρεις πως, πόντο τον πόντο αμέριμνα δένεσαι με τiς ανάσες των φιλιών μου.
Την άνοιξη…
Την άνοιξη παιχνιδiζω. Μαζi σου και σε καθετi άλλο βρiσκω ευχαρίστηση. Θυμάσαι πέρσι; Την κασετiνα με τiς μπογιές; Κi οι τοiχοι μας να μοιάζουν με νηπιαγωγεiο. Οi καρποi των δέντρων μας θέλουν χώρο να ανασάνουν κi εγώ αυτό κάνω. Τον δiνω. Χώρος και χρόνος. Ξέχωρος. Δικός ΣοΥ και δικός μΟυ. Πώς αλλιώς θα μάθεις καi θα μάθω πως (( άβατος Τόπος )) εiσαι εσύ καi εiμαι εγώ. Μόνο που. Άλλη γη. ΔΕΝ. δεν. Δεν θα οργώσεις. ΔΕΝ. δεν. Δεν θα οργώσω. Το ξέρεις και το ξέρω.
Το καλοκαiρι…
Το καλοκαίρι μπερδεύομαι σαν τα φύκια μες τα πόδια σου. Δετός, να μην σε φτάνουν οi γοργόνες. Πόσες φορές θα στο πω; Μπλεξiματα με τους κεραυνούς που φέρνει η τρiαινα του Ποσειδώνα, δε θέλω. Φορώ τα μακριά καφτάνια μου. Σου φτιάχνω χυμούς από λωτό, τη μνήμη σου εγώ να ορίζω. Σε δένω στο κατάρτι του κορμιού μου, έτσι που σειρήνα σου να γίνομαι. Καi μόνο την δική μου ηχώ αφήνω να σε πλανεύει.
Γιατi . . . ;
Αλλάζω. Σαν. Αυτές.
4ερiς επΟχές
υ.γ. Κi όπου δεiς το “i” αντi γiα “ί”, μην μπερδευτεiς.
Εiναι η τελεiα και το θαυμαστικό που έλειψαν από το φιλί . !
Μουσική επιλογή: Jem~ Flying high
φωτογραφικό υλικό : flickr