Μια μποτίλια δάκρυα

Πήραμε την μποτίλια, τη βάψαμε μενεξεδί, χύσαμε μέσα λίγο λαδάκι και νερό, της βάλαμε κι ένα φυτίλι κι έτσι πήραμε όρκο να γίνουμε μάνα και κόρη. Την ανάβαμε πότε-πότε τα βράδια να φέγγει τα ονείρατά μας στο χρώμα το μαβί.

Κάθε που είχε πανσέληνο μου μίλαγε για το σεντούκι. Ένα ξύλινο σεντούκι παλιωμένο από την περατζάδα του χρόνου.

Για 'κείνο το σεντούκι, με τη χάλκινη κλειδωνιά στο κέντρο, και το κόκκινο βελούδο στις γωνίες, αφημένο όπως-όπως στη σοφίτα, μ' έβαζε κάθε τόσο να της τάζω πως θα ψάξω να το βρω. Ωστόσο, εμείς, δεν είχαμε σοφίτα.

Ώσπου ένα βράδυ, μέσα σ' ένα ξένο πλήθος, κλείσαμε τα μάτια, να μην δούμε τον αλαλαγμό. Να απομονωθούμε στον δικό μας κόσμο. Έτσι, πάντα αγκαλιασμένες, αυτά τα λίγα λεπτά που μας απέμεναν. Τα μάγουλά μας να καίνε, ακουμπισμένα το ένα με το άλλο. Γύρισα το στόμα και το κόλλησα στο λαιμό της. Μύρισα δυνατά. Τα ρουθούνια μου τράβηξαν όλη τη μυρωδιά από το δέρμα της. Τη φίλησα εκεί, στο πιο ευαίσθητο και τρυφερό σημείο. Εκεί που μου άρεσε να τη φιλάω, εκεί που ξεχείλιζε η μητρική μυρωδιά. Κι ύστερα κρύφτηκα μες τα μαλλιά της. Κουλουριασμένη και κολλημένη πάνω στο σώμα της για να νιώσω ασφάλεια. Λίγη ασφάλεια και τρυφερότητα την ύστατη στιγμή. Να μη βλέπω, τίποτα να μη βλέπω. Να μη βλέπω τον τρόμο στα μάτια των ανθρώπων, να μη βλέπω τον ιερέα με το θυμιατό, να μην ακούω τους ψαλτάδες, να μην ακούω τον στριγκό ήχο της κάσας -ένα σεντούκι κι αυτό, μα πιο μεγάλο, πιο ξύλινο, πιο βαρύ, δίχως χάλκινη κλειδωνιά, μήτε κόκκινο βελούδο στις γωνίες.

Ψιθύρισα: "Σ' αγαπάω μανούλα" και περίμενα, ύστερα περίμενα. Τότε μονάχα κατάλαβα, για πρώτη φορά ήταν η μποτίλια που φώτιζε το χρώμα το μαβί, το χρώμα του θανάτου.

Και είχε πανσέληνο.
Και γύρεψα το σεντούκι.
Κι ας μην είχαμε σοφίτα. Βρήκα μονάχα ένα φόρεμα. Καναρινί.

Από τότε, τρέμω, μην τύχει και δω καναρίνι κλεισμένο σε κλουβί. Είναι που μοιάζει σε 'κείνη την κοπέλα, με 'κείνο το φόρεμα το καναρινί...

Μουσική επιλογή: Σταμάτης Σπανουδάκης ~ Νύφες