Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες

νο.1 

Ο Αντωνάκης που τσακίστηκε από την καρυδιά κι έμεινε παράλυτος. Ο Αντωνάκης. Που αν τη ρωτούσες να σου πει πέντε ονόματα ανθρώπων αεικίνητων, ο Αντωνάκης ήταν ένας από αυτούς. Τα καλύτερα τραπέζια, τα καλύτερα φαγητά, από τα χέρια του Αντωνάκη. Τον θυμόταν πάντα με την ολοστρόγγυλη κοιλίτσα του, το περιποιημένο του μουστάκι και τα κοντοψαλιδισμένα γένια του. Και τα πειράγματά του είχαν πάντα παραλήπτη τη γυναίκα του την Παρθένα. Τη γυναίκα του την πόντια, που μπορεί να την πείραζε αλλά την αγαπούσε. Τι κάνουν ο Αντώνης και η Παρθένα, ρώτησε τους γονείς της ένα Κυριακάτικο απομεσήμερο και το καλά που ήρθε ως απάντηση δε σχημάτισε καμία εικόνα της νέας τους πραγματικότητας στο μυαλό της.

νο.2

Η γειτόνισσα. Κάθε χρόνο έκοβε αγκάθινα στεφάνια τα οποία έφερνε από το χωριό της. Δεν την είχε ρωτήσει τότε -την πρώτη φορά, ποιο ήταν αυτό το χωριό και τρία χρόνια μετά θα ήταν παράταιρο να ρωτήσει. Τα έδινε σε όλες τις γειτόνισες του ορόφου αυτήν την εποχή και όλες τους το κρεμούσαν στο φωτιστικό επάνω από την πόρτα τους. Αυτό το κοινό θέαμα στο διάδρομο, αυτή η κοινή αποδοχή ενός δώρου που σε ταλαιπωρούσε για να το στήσεις, τις ένωνε με έναν τρόπο ανθρώπινο, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Τις άρεσε αυτή η εθιμοτυπία στην οποία είχε γίνει κι εκείνη κομμάτι της. Φέτος ανυπομονούσε να το στολίσει. Το βρήκε ένα βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της. Τα μήλα των δαχτύλων της θα πονούσαν ώρες μετά. Κόκκινα τα στολίδια ολωνών τους φέτος. Απομένει η Κασσιανή να κάνει τη διαφορά είπε το ίδιο βράδυ την ώρα που ξάπλωνε δίπλα του στο κρεβάτι. Η Κασσιανή δε θα στολίσει φέτος της είπε και τότε θυμήθηκε το πένθος.

νο.3

Ήθελε να φτιάξει μια γιρλάντα με ποπ κορν και θα το έκανε. Ήταν πολύ απλό, το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα μπολ με ποπ κορν, βελόνα και κλωστή. Μια οικογενειακή παράδοση που είχε περάσει από γενιά σε γενιά στο Ηνωμένο Βασίλειο και που ήθελε να την ενσωματώσει και στη δική της οικογένεια. Ο μικρός θα το χαιρόταν πολύ. Ίσως να έβρισκε και καμία χοντρή σακοράφα να δοκιμάσει κι εκείνος. Είχε αγοράσει την κοπέλα με το καναρινί φόρεμα, δηλαδή μια κόπια από τα Όνειρα του Vittorio Matteo Corcos και ύστερα από πολύ καιρό, χρόνια, σκεφτόταν τώρα, παρά κάτι Χριστούγεννα καιρός, να τη βγάλει από το χάρτινο πακετάρισμα και να βρει τη θέση της σε κάποιο όμορφο κάδρο κάπου μέσα στο σπίτι. Έτσι σκεφτόταν και πάνω της θα περνούσε την ποπκορνένια γιρλάντα.


υ.γ. Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα στα σπιτικά σας. Με αγάπη και υγεία.

Μουσική επιλογή: Lola Marsh ~ You're mine