Οι πόροι της ανοιχτοί ταξιδεύοντας οδικώς πίσω σε μια πόλη, γυρίζοντας πίσω το χρόνο μια δεκαετία. Καθώς καταβροχθίζουν την άσφαλτο, δεν έχει ιδέα τι σκέφτεται ο αρσενικός του νους. Το ίδιο κι εκείνος. Δεν έχει ιδέα τι περνάει από το γυναικείο της μυαλό, κι ωστόσο, κανείς δε φαίνεται πρόθυμος να θέλει να μάθει. Πού να σκαλίζεις τώρα Βαρδάρηδες; Οι δυο τους, εκείνος και εκείνη. Ο γιος τους πίσω, στην επαρχιακή πόλη που αφήνουν πίσω τους. Δίχως το παιδί γίνεται πάλι το μικρό της όνομα, ξεκουμπώνει η "μαμά" από επάνω της. Γίνεται εκείνη η χοάνη που δέχεται τον κόσμο του όπως είναι, αναντίρρητα, και συγχωνεύει τα καλά του με τα καλούτσικα. Εκείνος μηδενίζει το κοντέρ, εκείνη μηδενίζει το μυαλό της, είναι έτοιμη να τον ερωτευθεί σε μια πόλη που αυτός δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά ως ανάμνηση παρά μόνο σε ένα ξενοδοχείο μιας βραδιάς δίχως έρωτα.
Και είναι άνοιξη, το 'παμε αυτό, κι εκείνος η νιφάδα, κι αυτό το είπαμε. Εκείνη το φθινοπωρινό κορίτσι που θα μουσκέψει με την ύπαρξή του. Ψέματα, δεν είναι το κορίτσι. Η γυναίκα είναι, αυτήν που ανακαλύπτει κάθε τόσο άλλη μία φεγγαρένια τρίχα στα καφεδένια της μαλλιά, και το γεγονός αυτό και μόνο, φτάνει.
-Έχεις το σώμα μπαλαρίνας.
Το γουστάρει με χίλια αυτό το σώμα, αυτό το ξέρει καλά.
-Κι αλήθεια γιατί δεν έγινες μία; ρωτά κι ύστερα αγγίζει με τα δάχτυλά του τους τένοντες του λαιμού της ώσπου να τα κατεβάσει μέχρι την κοιλιά της. Και ήταν μεσημέρι.
Μουσική Επιλογή: Μαρίνα Σάττι ~ Νιφάδα
υ.γ. Η
μουσική φέρνει κάτι από χειμώνα -η νιφάδα εκείνος, υγραίνει το κορμί
της, η εικόνα εκείνη, μια δόση από φθινόπωρο και απόψε νυχτώνει η άνοιξη
και ξημερώνει καλοκαίρι.