ανεμώνες παντού, ας γέμιζα με

Πού, Πώς Γιατί, δεν έχουν καμία σημασία όλα αυτά. Ας πούμε μόνον πως εσύ ήσουν τα ανδρικά δάχτυλα κι εγώ το γυναικείο μουσικό κουτί. Ας πούμε, όχι ότι το αγόρασες, αλλά πως σου χαρίστηκε -έτσι, γιατί έδωσες την εντύπωση πως το αγαπάς. Άνοιγες το κουτάκι να ακούσεις λίγο από τη μελωδία του. Το άνοιγες και το έκλεινες, έτσι έκανες. Πριν προλάβει η μελωδία να τελειώσει έστριβες από κάτω το μοχλό, η μελωδία έπαιζε ξανά από την αρχή κι εσύ συνέχιζες να κουρδίζεις. Το κούρδιζες και το κούρδιζες, δεν είχες υπομονή.

Εσύ ήσουν η προέκταση από τα ανδρικά σου δάχτυλα, ωστόσο, το μουσικό κουτί που κρατούσαν τα χέρια σου είχε αξία μονάχα χρηστική. Το μουσικό κουτί αντίδοτο στα νεύρα σου, το μουσικό κουτί οφειλέτης όποιας ικανοποίησής σου. Το κουβαλούσες παντού μαζί σου. Από ανάγκη το κουβαλούσες. Σου άρεσε να μη νιώθεις μόνος. Άλλωστε, αυτό ακριβώς ήταν, ένα κουτί. Μουσικό μεν, ναι, αλλά ένα κουτί. Θα μπορούσε στη θέση του να ήταν κάποιο άλλο. Πολλές φορές μάλιστα ήταν, κάποιο άλλο. 

Το ζευγάρι των χορευτών έπρεπε να χορεύει μόνο για εσένα, από εσένα, κι αυτό έκανε. Οι χορευτές χόρευαν σε κάθε πρόσταγμα των δαχτύλων σου, κάθε που κούρδιζες. Δε σε ένοιαζε αν κουραζόμουν. Να κινώ τους χορευτές μου, να ηχώ για εσένα, όπως-όποτε όριζες εσύ. Ακόμη και τώρα. Δε σε νοιάζει. Αν, εάν, κουράστηκα. 

Ήθελα να σου πω, να ξέρεις πως, επειδή κάποιοι άνθρωποι, τους αφαίρεσαν κάποια δάχτυλα το μουσικό τους μηχανισμό, κι έμειναν έτσι άδεια -κάποτε μουσικά κουτιά, δε σημαίνει πως ποτέ τους δεν υπήρξαν όμορφοι.

Μουσική επιλογή: Agnes Obel ~ The curse