Σήμερα ξύπνησα με έντονη την διάθεση να βουλιάξω τα γυμνά μου πέλματα στην μοκέτα του σπιτιού σας. Να μείνει το περίγραμμά μου σημάδι πως πέρασα, κι ίσως μια αίσθηση μυρουδιάς μου, επάνω στο ριχτάρι του καναπέ σας. Μα, κυρίως, με την διάθεση να εισχωρήσω βαθιά μες το μυαλό σας. Να διακρίνω την όρεξη μέσα από την γραφή σας.
Δυο ρουφηξιές από καφεδάκι ελληνικό. Τράβηξα κατά τον υπολογιστή μα βρέθηκα να φορώ τα πρόχειρά μου. Κάμποσα πιάτα στον νεροχύτη. Τα στεγνά ρούχα στην απλώστρα έπρεπε να δώσουν την σειρά τους σε άλλα φρεσκοπλυμμένα. Οπωσδήποτε τα ευαίσθητα υφάσματα πλύσιμο στο χέρι. Η στάχτη στο τζάκι, δυσφορούσε. «Θα προλάβω άραγε να σιδερώσω;» πέρασε αστραπιαία μια σκέψη και έσβησε. Η ηλεκτρική σκούπα ρουφούσε λαίμαργα. Λίγο αργότερα, φόρεσα τα λευκά γάντια μιας χρήσης, με τον ίδια ζήλο και ικανοποίηση, όπως άλλωστε είδα να κάνουν αμέτρητες φορές οι γιατροί του Grey's Anatomy. Είχα να εκτελέσω δύο χειρουργικές επεμβάσεις, έκτακτα περιστατικά: το μικρό και το μεγάλο λουτρό.
Όταν κάθισα στην καρέκλα του γραφείου, ένιωσα την πρώτη ενόχληση στην μέση μου. Οι υπόλοιπες με επισκέφτηκαν κατά την ώρα του ντουζ. Καυτό το νερό κυλούσε επάνω μου. Με το νου μου προσπαθούσα να κάνω συνδιασμούς για την σημερινή μου ενδυμασία. Προσπαθούσα να ταιριάξω τις μπότες με την φούστα και το καλσόν. Κι έπειτα, το πουκάμισο με το φουλάρι, και το παλτό. Και μόνο η σκέψη ως πράξη με κούραζε. Τα μέλη μου με κούραζαν. Η ιδέα πως έπρεπε να ετοιμαστώ και να φύγω, να φοράω όλες τις υπόλοιπες ώρες τακούνι, φάνταζε απελπιστική.
Η διαδρομή προς την δουλειά με ανανέωσε. Το ποτάμι μυρίζει πάντοτε εξαίσια. Ο ουρανός, ο αέρας. Είδα το είδωλό μου στο καθρέφτισμα μιας βιτρίνας. Η κούραση επιμελώς κρυμμένη κάτω από μια παχιά στρώση concealer στα μάτια.
Η μέρα πήρε να νυχτώνει. Νύχτωσε για τα καλά. Η ίδια διαδρομή από την ανάποδη. Γυρισμός, επιστροφή. Σκεφτόμουν πόσα πρέπει να κάνει μία γυναίκα καθημερινά και παράλληλα "να αρέσει" στον σύντροφο, στα παιδιά στους φίλους. Όχι, να αρέσει εξωτερικά, επιδερμικά... αλλά να Αρέσει, με πιάνεις; Γενικά σου λέω, να αρέσει. Ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη. Κι εγώ ήθελα από την πρώτη αχτίδα να μουλιάσω σε ξένες σκέψεις.
«Στο τέλος της ημέρας επιτρέπουν στις γυναίκες να διαλέγουν από τον σκουπιδότοπο».
υ.γ.1 Στο τέλος της ημέρας, μην πεις κουράστηκα. Θα είμαστε αχάριστοι και δεν μας πάει...
υγ.2 Και ναι, Λαυρέντη, δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος.
Μουσική επιλογή: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ~ Ο ταύρος (La corrida)
Φωτογραφία: Μίκα Άλμπερτ, Τοποθεσία: Νταντόρα, Κένυα
