Δεν
είχε χρόνο για απαιτήσεις. Δεν είχε χρόνο για καβγάδες. Δεν είχε χρόνο
για εξηγήσεις. Δεν είχε χρόνο για τίποτε πέρα από τη ζωή της και τη
δουλειά της. Κι εκείνος δε ζητούσε να γίνει στοιχείο της. Δεν είχε
αξιώσεις. Ίσως να μην είχε κι εκείνος χρόνο. Ή, ίσως να είχε το δικό του. Γιατί όχι; Τη δική του ζωή. Ναι, άλλωστε, ναι.
Τι θες κορίτσι μου; κι έλιωνε. Δεν ήταν η προσθήκη της λέξης μου στο κορίτσι. Το μου δεν έπαιζε κανένα ρόλο μέσα σε όλο αυτό το λιώσιμο. Ούτε το κορίτσι ήταν η λέξη που την εξίταρε.
Τι ήταν αυτό που την τρέλαινε τότε; Δεν είχε απάντηση σε αυτό το
ερώτημα. Δεν είχε χρόνο για να το σκεφτεί. Ο χρόνος της
ήταν πιεσμένος ανάμεσα σε τόσα σκόρπια μισάωρα για εξωτερικές
υποχρεώσεις, εξοφλήσεις λογαριασμών και δουλειές του σπιτιού, δεκάλεπτα
διαλείμματα για τουαλέτα και νερό, αλλαγές πάνας και παραμυθοτραγούδια,
χρονομετρημένα τέταρτα για το πηγαινέλα στο σχολείο ή για τη
μεσημεριανή βρώσι και απανωτές δίωρες διαδικτυακές εργασιακές
υποχρεώσεις, όλα στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Μια φορά πέρασε
αστραπιαία από το μυαλό της η επιθυμία να αναλογιστεί το τί, γιατί ένιωθε
έτσι και η συνειδητή σκέψη διακόπηκε απότομα από το επόμενο κομμάτι
χρόνου που έπαιρνε σειρά στο ημερήσιο πρόγραμμά της.
Ίσως να ήταν αυτό το Τι θες; που ζάλιζε τη σκέψη της. Εκείνο το Tι θες, όχι της υποταγής. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μία απευθείας βλεμματική επαφή και η εκφορά ενός Τι θες κορίτσι μου; να αποτελεί γονυκλισία και όχι η παραδοχή της απόλυτης κυριαρχίας; Τι θες κορίτσι μου; είμαι εγώ εδώ για να στο δώσω. Εγώ, ο απόλυτος υπεύθυνος, για αυτό σου το συναίσθημα, γι' αυτή σου τη μέθη, το δάγκωμα των χειλιών, τον χτύπο.
Τι θες κορίτσι μου; όταν η μόνη απάντηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το Εσένα.
Κι εγώ εσένα θέλω. Το μυαλό σου. Το κορμί σου.
Ε σ έ ν α.
Τώρα.
Στον Ε. Είναι ωραίο να βιώνεις τον έρωτα όπως και πρώτα.
Μουσική επένδυση: Hooverphonic ~ Mad about you