Άνοιξα τον υπολογιστή κι άρχισα να ψαχουλεύω για κάτι αρχεία της δουλειάς που χρειαζόμουν σχετικά άμεσα. Με μια πρώτη αναζήτηση δε βρήκα τίποτα, έτσι άρχισα να ψάχνω σε σημεία που ίσως θα μπορούσαν να είχαν "παραπέσει".
Κάπως έτσι έπεσα επάνω σε ιστορίες που έγραφα παλιά και που θα ορκιζόμουν πως είχα ολοσδιόλου ξεχάσει. Έπεσα επάνω σε συναισθήματα, σκέψεις, συνομιλίες. Σε έναν εαυτό που με μαεστρία κατάφεραν λίγο-λίγο να με κάνουν να ξεχάσω πως υπήρχε.
Ένας εαυτός απύθμενα ερωτικός, υπέροχα υπομονετικός, επίμονος, τρυφερός, ανέμελος και πάντοτε μα πάντοτε ενθουσιώδης.
[Ο γιος μου, εάν του δώσεις ένα κόκκινο περιτύλιγμα σοκολάτας, δε μπορείς να φανταστείς τι χαρά κάνει, κι ας μη μπορεί ακόμη να τη δοκιμάσει. Τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ναι κάτι πήρε κι από εμένα. Ναι.]
Η ζωή θέλει τρέλα * & έρωτα.
Κι όλα αυτά με την ένταση που δίνω εγώ στη λέξη *κάργα.
υ.γ. Στα χείλη μου έχει επιστρέψει εκείνο το χαμόγελο, το σχεδόν χαζό, σχεδόν ανεξήγητο, σχεδόν ερωτικό, το σχεδόν δεν-υπάρχει-λόγος-ερωτικό-χαμόγελό μου!
Κι όλα αυτά με την ένταση που δίνω εγώ στη λέξη *κάργα.
υ.γ. Στα χείλη μου έχει επιστρέψει εκείνο το χαμόγελο, το σχεδόν χαζό, σχεδόν ανεξήγητο, σχεδόν ερωτικό, το σχεδόν δεν-υπάρχει-λόγος-ερωτικό-χαμόγελό μου!
Μουσική επιλογή: Soha ~ Mil Pasos
