η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 26, 2013


 
at Πέμπτη, Δεκεμβρίου 26, 2013 17 σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 16, 2013

ξανά



σου πήγαινε
καθετί που...

μονάχα αν ήξερες
θα ερωτευόσουν ξανά




Μουσική επιλογή: Μάνος Χατδιδάκης, απαγγέλει Πέμυ Ζούνη ~ Έρως ~
at Δευτέρα, Δεκεμβρίου 16, 2013 7 σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα
Προβολή πλήρους προφίλ

Πολιτεία Μποέμικη ~ La Boheme

Πολιτεία Μποέμικη ~ La Boheme
Click επάνω στην εικόνα

Αναγνώστες

  • ►  2024 (14)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2024 (1)
    • ►  Αυγούστου 2024 (1)
    • ►  Ιουνίου 2024 (2)
    • ►  Μαΐου 2024 (5)
    • ►  Απριλίου 2024 (1)
    • ►  Μαρτίου 2024 (4)
  • ►  2023 (2)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2023 (1)
    • ►  Απριλίου 2023 (1)
  • ►  2021 (3)
    • ►  Ιουλίου 2021 (1)
    • ►  Μαΐου 2021 (1)
    • ►  Φεβρουαρίου 2021 (1)
  • ►  2020 (2)
    • ►  Νοεμβρίου 2020 (1)
    • ►  Ιουλίου 2020 (1)
  • ►  2019 (7)
    • ►  Δεκεμβρίου 2019 (1)
    • ►  Οκτωβρίου 2019 (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2019 (1)
    • ►  Ιουλίου 2019 (1)
    • ►  Απριλίου 2019 (3)
  • ►  2018 (3)
    • ►  Ιανουαρίου 2018 (3)
  • ►  2017 (6)
    • ►  Δεκεμβρίου 2017 (1)
    • ►  Οκτωβρίου 2017 (1)
    • ►  Μαΐου 2017 (2)
    • ►  Απριλίου 2017 (1)
    • ►  Φεβρουαρίου 2017 (1)
  • ►  2016 (2)
    • ►  Απριλίου 2016 (1)
    • ►  Φεβρουαρίου 2016 (1)
  • ►  2015 (1)
    • ►  Φεβρουαρίου 2015 (1)
  • ►  2014 (14)
    • ►  Δεκεμβρίου 2014 (1)
    • ►  Νοεμβρίου 2014 (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2014 (1)
    • ►  Ιουλίου 2014 (2)
    • ►  Ιουνίου 2014 (1)
    • ►  Απριλίου 2014 (5)
    • ►  Μαρτίου 2014 (1)
    • ►  Φεβρουαρίου 2014 (1)
    • ►  Ιανουαρίου 2014 (1)
  • ▼  2013 (15)
    • ▼  Δεκεμβρίου 2013 (2)
      •  
      • ξανά
    • ►  Νοεμβρίου 2013 (1)
    • ►  Οκτωβρίου 2013 (2)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2013 (1)
    • ►  Ιουνίου 2013 (1)
    • ►  Μαΐου 2013 (1)
    • ►  Απριλίου 2013 (2)
    • ►  Μαρτίου 2013 (1)
    • ►  Φεβρουαρίου 2013 (2)
    • ►  Ιανουαρίου 2013 (2)
  • ►  2012 (26)
    • ►  Δεκεμβρίου 2012 (4)
    • ►  Νοεμβρίου 2012 (3)
    • ►  Οκτωβρίου 2012 (2)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2012 (4)
    • ►  Αυγούστου 2012 (5)
    • ►  Ιουλίου 2012 (4)
    • ►  Ιουνίου 2012 (2)
    • ►  Μαΐου 2012 (1)
    • ►  Φεβρουαρίου 2012 (1)
  • ►  2011 (6)
    • ►  Δεκεμβρίου 2011 (2)
    • ►  Αυγούστου 2011 (1)
    • ►  Ιουλίου 2011 (1)
    • ►  Απριλίου 2011 (1)
    • ►  Ιανουαρίου 2011 (1)
  • ►  2010 (8)
    • ►  Δεκεμβρίου 2010 (1)
    • ►  Νοεμβρίου 2010 (1)
    • ►  Οκτωβρίου 2010 (1)
    • ►  Αυγούστου 2010 (1)
    • ►  Ιουνίου 2010 (1)
    • ►  Μαΐου 2010 (1)
    • ►  Απριλίου 2010 (2)
  • ►  2009 (17)
    • ►  Δεκεμβρίου 2009 (2)
    • ►  Νοεμβρίου 2009 (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2009 (3)
    • ►  Αυγούστου 2009 (1)
    • ►  Μαΐου 2009 (3)
    • ►  Απριλίου 2009 (1)
    • ►  Μαρτίου 2009 (4)
    • ►  Ιανουαρίου 2009 (2)
  • ►  2008 (13)
    • ►  Δεκεμβρίου 2008 (1)
    • ►  Νοεμβρίου 2008 (1)
    • ►  Σεπτεμβρίου 2008 (1)
    • ►  Αυγούστου 2008 (3)
    • ►  Ιουλίου 2008 (2)
    • ►  Ιουνίου 2008 (3)
    • ►  Μαΐου 2008 (2)

Επικοινωνήστε μαζί μου

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Κάθε που σεργιανίζω...

  • με το φεγγαρι αγκαλια ❤
    μονοπάτια
    Πριν από 1 ημέρα
  • STAVENTO
    Υπάρχει ενα κορίτσι
    Πριν από 3 ημέρες
  • Σμαραγδένια
    ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
    Πριν από 5 ημέρες
  • ποιώ
    Υπόλογος μιας επέλασης
    Πριν από 1 εβδομάδα
  • Eva Psarrou
    Η ορκομωσία
    Πριν από 1 εβδομάδα
  • Ήχος Πλάγιος. Μόνος...
    Ο θόρυβος της απουσίας
    Πριν από 2 εβδομάδες
  • Έγινα 71 !Ε! και...
    Υπάρχω ακόμη,.. πεισματικά ή.. ίσως χωρίς λόγο!
    Πριν από 4 μήνες
  • Roadartist
    Καστροπολιτεία Μονεμβασιάς: Το «πέτρινο καράβι» του Γιάννη Ρίτσου
    Πριν από 11 μήνες
  • ο πλοηγος του απειρου
    Το μαγικό μολύβι
    Πριν από 2 χρόνια
  • ΠΑΛΕΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
    ΝΤΕΚΟΥΠΑΖ KAI AΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
    Πριν από 4 χρόνια
  • Η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα
    Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες
    Πριν από 5 χρόνια
  • Πολιτεία Μποέμικη
    Από τις ιστορίες Εκείνη & Εκείνος
    Πριν από 5 χρόνια
  • γιάννης φιλιππίδης ✏ το μπλογκ
    Kulturosupa.gr • Η λογοτεχνική λιακάδα του Γιάννη Φιλιππίδη, ένα βιβλίο ύμνος στη ζωή. Διαβάσαμε και Σχολιάζουμε.
    Πριν από 5 χρόνια
  • Κοκκινη ομπρελα
    Κρυφτό
    Πριν από 5 χρόνια
  • agrampelli
    μύρισε άνοιξη
    Πριν από 5 χρόνια
  • Θολές Ιστορίες.
    και ευτυχισμένο το νέο έτος
    Πριν από 5 χρόνια
  • Side21
    Συνταξιδιώτες
    Πριν από 6 χρόνια
  • Margo...
    Ερώτηση κρίσεως
    Πριν από 7 χρόνια
  • Οπου φυσαει ο Ανεμος...
    Παραμένεις...
    Πριν από 9 χρόνια
  • La vie en rose
    μία μέρα, κάθε μέρα
    Πριν από 10 χρόνια
  • Ναϊάδα
    ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ...ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...ΕΚΕΙΝΗ...ΕΚΕΙΝΟΣ...
    Πριν από 11 χρόνια
  • δρομάκι...
    ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΘHΣΕΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ PAYLOS SIDIROPOULOS
    Πριν από 11 χρόνια
  • Βόλτα στ' όνειρο
    Τριανταφυλλένια χαιρετίσματα !!
    Πριν από 11 χρόνια
  • a CaroseLLo di Giorgetta
    Πριν από 13 χρόνια
  • kryos
    Άνθρωποι και επιλογές
    Πριν από 13 χρόνια
  • Πρωτόπλαστος
  • Jacki
Εμφάνιση 10 Εμφάνιση όλων

Φυλαχτό γραφής από τον Πρωτόπλαστο

Κονσέρτο στον κήπο μου...

Η εξάντληση της ημέρας και η σκιά της νύχτας, με έριξε σε βαθύ ύπνο... πρέπει να ταξίδεψα πάνω από 5 ώρες συνεχόμενα... χωρίς καμιά στάση. Δεν θυμάμαι τίποτα για τη νύχτα που πέρασε... μα όπως και να ήταν πέρασε... χάθηκε με τον ερχομό της αυγής... ήρθε και έσπρωξε το σκοτάδι απ' τα μάτια μου, για μια ακόμη φορά ο Δημιουργός... μου έστειλε το δώρο του... να μπορούν αυτά τα μάτια να χαρούν την ομορφιά της καινούργιας μέρας. Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις καθώς το ξημέρωμα άπλωνε τα χρώματά του σιγά-σιγά πάνω στην ομορφιά της ζωής!

Υπάρχει κάτι ασυνήθιστο όμως... πολλά πουλιά κάνουν την γλυκιά φασαρία τους στον κήπο μου αυτό το πρωινό.
"Μα καλά", είπα μέσα μου "τα πουλιά έχουν στήσει χορό στην αυλή μου σήμερα;"
Πλησίασα στο παράθυρο κρατώντας στα χέρια μου μια κούπα ζεστό καφέ, τράβηξα την κουρτίνα, άνοιξα το παράθυρο και η ομορφιά της ζωγραφιάς του πίνακα εμφανίστηκε στα μάτια μου!!

Ένα μεγάλο τσούρμο πολύχρωμων μικρών πουλιών έχουν στήσει κονσέρτο... και στην μέση του κήπου πάνω στην πέτρινη γούρνα με νερό, ο καθοδηγητής αυτής της συναυλίας, το άγνωστο κίτρινο μελωδικό πουλί!!
Δεν μου είναι γνώριμη η φωνή του... ποιο να 'ναι;...
"Ποιο θες να είναι;" είπα πειραχτικά στον εαυτό μου... "έλα, μην στέκεσαι στο παράθυρο..."
Ένα χαμόγελο άρχισε σιγά-σιγά να αναφαίνεται στα χείλη μου...
Μα ναι!!! Απόχτησα καινούργια φίλη.

Καλημέρα μικρή μου δεσποινίς!
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο ξημέρωμα..

Να ξανάρθεις γλυκό μου "ξημέρωμα"... να ξέρεις ότι σ' αυτόν τον κήπο δεν υπάρχουν κάγκελα... δεν υπάρχουν κλουβιά να σε φυλακίσουν, μόνο αγάπη... ζεστασιά και ελευθερία της ψυχής....


Αφιερωμένο: Στην κοπέλα με το καναρινί φόρεμα

Φυλαχτό γραφής από την Κόκκινη Ομπρέλα

Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποια πλάσματα που κυκλοφορούν αθόρυβα, χωρίς ρομφαίες και τυμπανοκρουσίες. Σαν άγγελοι θα έλεγα, φύλακες, με πάντα ανοιχτά τα ολόλευκα φτερά τους. Έτοιμοι να προστατέψουν, να γαληνέψουν, να απαλύνουν, αλλά και να αναμοχλεύσουν τον αέρα, καθώς ανοιγοκλείνουν τις φτερούγες τους. Να ανασύρουν ευωδιές ζωής.

Και άλλοτε οι φτερούγες τους γίνονται πανιά σε χρωματιστές βαρκούλες. Κόκκινες, κίτρινες, γλαυκές. Ξεκινούν ταξίδι με μπουνάτσα και τις ακολουθούν τα γλαροπούλια. Και εκείνοι επιβάτες σε κίτρινους λεμονανθούς. Τους παρασέρνει το αεράκι ή λαθραία άλλες φορές νερό τρεχούμενο προς κοίτη ωκεανού….

Παροπλισμένοι από ο,τιδήποτε συμβατικό, επιμένουν να κεντούν τις εντυπώσεις από το ταξίδι με λέξεις. Ρέλια πολύχρωμα που φέρνουν από τα παλιά. Κάθε στιγμή και το χρώμα της, κάθε σταθμός και η βελονιά του.

Αν τους συναντήσεις στην πορεία σου δεν μπορείς να αντισταθείς στο άρωμα ζωής που αναβλύζουν. Ανοίγεις τα ρουθούνια, φουσκώνεις τα πνευμόνια και κλέβεις ανάσα βαθιά, να ποτίσει την ψυχή σου.

Βρίσκεται αθόρυβα ανάμεσά μας (Καναρινένια). Φορά καναρινί φόρεμα και κερνά «καλημερένιες». Αύριο γιορτάζει. Της εύχομαι το μονοπάτι της να στολίζουν πολύχρωμα αγριολούλουδα για το γαϊτανάκι της που γυρίζει σαν ανέμη. Για να υφαίνει πάντοτε με τις πιο χρωματιστές κλωστές στον αργαλειό της ζωής της.


Αφιερωμένο: Στην κοπέλα με το καναρινί φόρεμα. Χρόνια πολλά καναρινάκι μου! Να είσαι πάντα καλά!

Φυλαχτό γραφής από την Jacki

Τυφλόμυγα

Πήγε στο σπίτι του να τον βρει..
Βρήκε την πόρτα ανοιχτή..

- Είναι εδώ το αγοράκι μου;
- Εδώ είμαι. Να σου ετοιμάσω ποτό;
-Ναι αμέ.
-Πάω να φέρω πάγο.
-Όχι πάγο. Νιώθω ήδη πολύ κρύα.
Θέλω κάτι ζεστό, κάτι καυτό.
Να το νιώθω να καίει.
-Τότε πάρε την ανάσα μου.

Την πλησίασε και την αγκάλιασε..
Σιωπή.

-Να σου βάλω ένα κρασάκι.
-Ευχαρίστως θα έπινα ένα.
-Κόκκινο;
-Πάντα κόκκινο.
-Σαν το χρώμα των χειλιών σου,
σαν το πάθος της καρδιάς σου.
Κι εγώ θέλω να πιω από τα χείλη σου.
-Τότε βάλε μου να πιω να σε ποτίσω.

Σιωπή.

Γουλιές που κατεβαίνουν άχαρα από το λαιμό.
Βγάζει το φουλάρι της και του κλείνει τα μάτια.
Έχει κρατήσει όλο το άρωμά της..
Το άρωμα του κάθε ανθρώπου μένει στο λαιμό του..
Κατεβαίνει από τα μαλλιά και κάθεται εκεί..
Στο λαιμό.. Όλη η μυρωδιά εκεί κατοικεί..


Η ανάρτηση αυτή εξαιρετικά αφιερωμένη στη φίλη μου Καναρινένια που μου κόλλησε τον τίτλο "ερωτική jacki"
Είναι μια προσπάθεια να κατοχυρώσω τον τίτλο.

Φυλαχτό γραφής απο την Ποιώ - Ελένη

Η ιστορία της μικρής Νιόβης με το σκούρο πλαγκτόν

Η μικρή Νιόβη με τις τέσσερις γαλέρες
δώρο αμάχητο του χλομού εραστή της
Αναχώρησε σήμερα!
"Αναταράζεις το κρύσταλλο στο σκούρο βλέφαρο
Μη μιλάς!"

Ακούραστα διαπερνά τα φιλάρεσκα μάτια
του ερωδιού άντρα της
Υποχρεώσεις έχει στη λίμνη!
"Αφήνεις λαθραία να ξεχύνονται τα δάκρυά σου
Μη θολώνεις τα νερά!"

Με τις αφράτες ξανθές πλεξίδες της
κεντά στο πλαγκτόν εφήμερα ραβασάκια άναρχων ραψωδών
Σε καθρεφτίζει η λίμνη σήμερα!
"Έστειλες το μήνυμα στο φωταγωγό;
Μη με λησμονείς!"

Κάθε απόγευμα ανεβάζει το μαγκάλι
στο χιονάνθρωπο της λίμνης
Πείνασε τόσο τη ζέστη!
"Ίδρωσε η λαμαρίνα καυτή ρητίνη
Μη με ακουμπάς!"

Η μικρή Νιόβη κλαίει
Ποιος απήγαγε τον χιονάνθρωπο;
Πλάσμα δικό της
(Μια αναλαμπή δημιουργίας)
Κι εκείνο το λαχουράτο κασκόλ της γιαγιάς της
τής ξεφεύγει κι η πλέξη...
Βυθίζεται η γαλέρα!
"Παραχαράζεις την γεωμετρία του εργόχειρου
Μήπως πρέπει να φύγεις;"

Καταδύθηκε η μικρή Νιόβη στο σκούρο πλαγκτόν
Ο ερωδιός γαλήνεψε και δεν μιλά
Απλά σε κέρασε αιμόφυρτο οξυγόνο
συνοδευτικό στον άρτο της θανής!
"Εσύ απήγγειλες, λέω τώρα, κατηγορία στη μικρή Νιόβη;
Ένα τρίγωνο πλαγκτόν στη σφραγίδα ήταν η επιβεβαίωση
Δεν νίκησες,
Ούτε το μύδι ηττήθηκε!"
Η μικρή Νιόβη υποχρεώσεις έχει στη λίμνη...

Αφιερωμένο: Στην κοπέλα με το καναρινί φόρεμα.

Φυλαχτό γραφής από Το Κουτί της Πανδώρας

Γράμμα με απροσδιόριστο αριθμό.

Εκείνη την ώρα - περίπου εκείνη δηλαδή, όχι ακριβώς εκείνη - κάθισα να γράψω ένα ακόμη γράμμα. Είχα ανοιγμένο το μικρό μου ημερολόγιο με το κόκκινο μαλακό εξώφυλλο και τον μικρό Πρίγκιπα του Εξυπερύ. Απλώς σκεφτόμουν - ή κάτι τέτοιο. Κάτι ενδιάμεσο από σκέψη και χάος τέλος πάντων. Έφτιαχνα μικρές τελείτσες από χρώμα ανάμεσα στις μαύρες γραμμές του άσπρου τετραδίου. Αλλά από έμπνευση τίποτα προς το παρόν.

Σκέφτηκα ότι πάγωσα τον χρόνο. Συνειρμοί και αναμνήσεις με κατέκλυσαν. Μια παλιά εκδρομή με συμμαθητές στην Αθήνα, στα Ρεμπετάδικα του Πειραιά. Το συρτάκι μας. Μεθυσμένοι μήνες της αναμονής για ένα ατελείωτο πάρτυ. Άντε λιγάκι ακόμα για τις Πανελλαδικές.

Κι όταν αυτές πέρασαν... το μετά, που όλοι περιμέναμε, έγινε "πιο μετά", κάθισε στα χείλη μας, καπνίστηκε από το τσιγάρο μας και μέθυσε από το αλκοόλ μας. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το σχολικό βιβλίο που μιλούσε για την πέτρα που πέφτει στη λίμνη, και δημιουργεί κυματισμούς. Σαν τους συνειρμούς σε ένα μυαλό γεμάτο αναμνήσεις. Το ποτό σε ένα μικρό μουσικό καταγώγι, βλέποντας μια φιλική ορχήστρα. Απέναντι, το Ωδείο. Κι ο δρόμος μικρός, και άδειος, με κάτι πρασινοκόκκινα φώτα στο τέρμα του - ή έτσι θυμάμαι. Το πρώτο φοιτητικό σπίτι... δίσκους με τους Beatles πεταμένοι στο πάτωμα, βιβλία του Ραφαηλίδη και του Καστοριάδη και έρωτας με rock ραδιοφωνικούς σταθμούς και έναν χαλασμένο ανεμιστήρα. Καμένα καλοκαίρια, χαμένα στο χρόνο.

Ύστερα θα μπορούσα να θυμηθώ κι άλλα. Όπως εκείνη την πρώτη μέρα στο παγωμένο δεκεμβριανό μου καφέ, με ταβλάκι, στην κατειλημμένη σχολή. Κρύφτηκα πίσω από κάπου και σκεφτόμουν το μέλι. Και δυο μαγικά, μικροσκοπικά, υπέροχα χέρια, με φλέβες και ένα μικρό στρογγυλό κόκκαλο στον καρπό.

Εκείνο το απόγευμα θα μπορούσα να ονειρευτώ ένα άδειο σπίτι κι εσύ να στρώνεις στο πάτωμα εφημερίδες. Σου χαλούσα τη μπογιά για τους τοίχους, πετώντας την με βία πάνω τους. Ζωγραφική τοίχου. Ποτέ δεν το κάναμε αυτό μαζί, κι ούτε θα το κάνουμε. Δεν έχει σημασία. Στα όνειρά μου είμαι η Φρίντα κι εσύ ο Ριβιέρα μου. Έχεις πάρει άλλωστε ειδικότητα στην επαναστατική ζωγραφιά τοίχου. Και δε φοβάσαι τίποτα πια. Ούτε το χρόνο. Τον έχω παγώσει, όπως ο Αλέξανδρος, για μια αιωνιότητα, και μια μέρα.

Πάνω στις εφημερίδες που είχες απλώσει στο πάτωμα, έβαλα ένα μικρό σκαμπό και κάθισα να παίξω τσέλο. Το δοξάρι χάιδευε απαλά τις μπάσες χορδές του, και ανάμεσα στα δυο μου πόδια το ξύλινο κορμί του μετάγγιζε αίμα στο δικό μου κορμί. Ρυθμό. Μουσική. Έπαψα να παίζω πια. Η μεγαλύτερή μου Μούσα (Μουσ-ι-κη). Με εγκατέλειψε. Άφησα πάνω στις απλωμένες εφημερίδες στο πάτωμα, που πάντα παραπονιέσαι ότι δεν τις διαβάζω, μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες μας.

Φωτογράφιζα για ώρες, με ανοιχτό το φωτογραφικό διάφραγμα, τις χορευτικές μας κινήσεις. Tango. "Τα λεφτά μου όλα δίνω... για ένα tango." Πάλι εστίαζα στα χέρια σου. Όλες οι φωτογραφίες είχαν λίγο από τα χέρια σου. Κύριο θέμα. Και επίλογος μαζί. Το μόνο που κέρδισα, όταν ξύπνησα, ήταν ένα βλέμμα, από μακριά. Αλλά κράτησε λίγο. Μέχρι να παραστήσω την αδιάφορη, μέχρι να συνεχίσεις τη δουλειά σου, γυρνώντας στα ατελείωτα χαρτιά σου. Σου ’γραφα γράμματα, όπως η γυναίκα του Αλέξανδρου στην "Αιωνιότητα". Αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο καλά όσο εκείνης. Ποτέ δε σ' έφτασα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με κοιτάς τόσο βαθειά. Ποτέ δεν κατάλαβα αν κέρδισα αυτό το μικρό, κτητικό επιφώνημα στα χείλη σου, ή αν θα μας οδηγούσε εκεί το tango έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε, μια και μοναδική στιγμή ήταν και πέρασε. Μου λείπουν τα απογεύματα που δεν θα περάσω μαζί σου, να πίνουμε καφέ, και να σου χαϊδεύω τα γένια.

Υ.Γ. Στην κοπέλα με το καναρινί φόρεμα.

Δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας

Απαγορεύεται απολύτως η χωρίς έγγραφη άδεια, αντιγραφή, αναδημοσίευση, μετάδοση, αναμετάδοση, αναπαραγωγή, φόρτωση, αναφόρτωση, διανομή, έκδοση, πώληση, εκμίσθωση, παρουσίαση στο κοινό, δημόσια εκτέλεση, μετάφραση, τροποποίηση ή διασκευή του περιεχομένου της kopelametokanarini.blogspot.com.

Translate

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Από το Blogger.