Μια αποβολή είναι μια γέννα. Δίχως το πολύτιμο. Και μόνον αυτό, εκτός όλων των άλλων, την καθιστά επώδυνη.
"Αν πρέπει να έχουμε ζήσει μια κατάσταση για να δικαιούμαστε να τη σχολιάζουμε, καληνύχτα! Θα είμαστε όλοι στη μούγγα" λέει η Ελέν στο σολίστα του Jean-Francois Dauven.
-Καληνύχτα! Και η μούγγα ορισμένες φορές είναι η βέλτιστη επιλογή.
Σε μια επαρχιακή πόλη μια συμπτωματική συνάντηση αρχικά είναι πολύ πιθανή και αφετέρου εναπόκειται στο φάσμα των αποχρώσεων μιας ευχάριστης, δυσάρεστης έως ειλικρινούς καρδιακής επικοινωνίας. Σήμερα στο εκλογικό κέντρο με τη θεία του Η. ήταν αυτό το τελευταίο.
-Ο γιος σου είναι αυτός; και τράβηξε το βλέμμα της παραπέρα ως τον πολύτιμό μου.
Απάντησα μονολεκτικά βαστάζοντας όλη τη γλυκάδα μου στο ναι.
-Κι ο άντρας σου;
Το χαμόγελό μου ήρθε ως επιβεβαίωση.
Με αγκάλιασε και με φίλησε με τον ίδιο τρόπο όπως παλιά. Στα μάτια της μπορούσα να διακρίνω ένα φωτογραφικό φιλμ. Εάν ζούσε σήμερα πολύ πιθανόν να ήταν και ο ίδιος πατέρας, ίσως αυτή η ανείπωτη σκέψη έκανε και τις δυο μας αποδέκτες του ίδιου συναισθήματος.
Μουσική επιλογή: Κωστής Μαραβέγιας ~ Φάρος
-Θα μεγαλώσει κι άλλο η οικογένειά μας είχε ακουστεί η φωνή του από το διπλανό δωμάτιο. Για μέρες φανταζόμουν την έκφραση του προσώπου του από τη χροιά της φωνής του.
Θέλω να ανέβω στο ξύλινο βάθρο και με το πέταγμα του πουλιού να ακουστεί το "σπλατς" μου. Το δικό μου καλοκαίρι τώρα αρχίζει. Και θα είναι πορτοκαλοκόκκινο. Έτσι, μου αρέσει.