Δευτέρα, Οκτωβρίου 14, 2019

Και γιατί να πάει;

Το ανέβαλε συνεχώς, αυτή ήταν η μόνη αλήθεια. Δεν υπήρχαν δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Το ανέβαλε αρχικώς, μέχρι εκείνη την ώρα του εσπερινού, λίγο πριν το πορτοκαλί λαμπάκι του βραστήρα πάψει να είναι φωτεινό και ο ατμός του βραστού νερού γεμίσει με υδρατμούς το πλακάκι της κουζίνας. Τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως κάποια στιγμή θα το ανέβαλε και οριστικώς με την τροπή που έπαιρνε η ζωή της μέρα με την ημέρα, εβδομάδα την εβδομάδα, μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο. Και τότε την κατέκλυσαν όλες οι δευτερότριτες σκέψεις με την ίδια ορμή που χυνόταν το καυτό νερό μες την πορσελάνινη κούπα της, εκείνη την κούπα με τις χρυσές λεπτομέρειες, τα λιλά και μωβ πουλιά, τα κυπαρισσί ράμφη και τα φούξια μεγεθυμένα πέταλα λουλουδιών, εκείνη την κούπα που της είχε απαγορεύσει να πλένεται στο πλυντήριο πιάτων γιατί θα χαλούσε και αναγκαζόταν να την πλένει ξέχωρα με το σφουγγαράκι από τη μαλακή του πλευρά. 

Αρχικά δεν ήξερε με ποιο μέσο ήθελε να ταξιδέψει. Δεν ήθελε να οδηγήσει. Θα έπρεπε να είναι συγκεντρωμένη στη διαδρομή κι έπειτα, όταν θα έφτανε στον προορισμό της, δε θα ήταν διανοητικά έτοιμη. Όχι, όχι, το αυτοκίνητο δεν υπήρχε καν ως σκέψη. Έπειτα, ήταν και το άλλο. Τι θα φορούσε; Είχαν περάσει τόσα χρόνια. Μια δεκαετία είχε προστεθεί επάνω της σκεφτόταν την ώρα που πρόσθετε τα κίτρινα κεφαλάκια χαμομηλιού. Παρακολούθησε τη σύντομη διαδρομή τους μέχρι τον πάτο της κούπας. 'Ανοιξε το ντουλάπι, να του πω να πάρει και μέλι, σκέφτηκε την ώρα που άπλωνε το χέρι της και έπιανε το σχεδόν τελειωμένο βαζάκι. 
-Χρειαζόμαστε κάτι άλλο; φάνηκε μονάχα το πρόσωπό του από τη μισοανοιχτή πόρτα της κουζίνας.
-Μέλι, απάντησε και του άφησε ένα υγρό φιλί στο στόμα.
 
















Στο κάτω-κάτω, δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει αυτό το ταξίδι. Κανείς δεν την εμπόδιζε αλλά και δεν την υποχρέωνε. Γιατί, τότε, αυτό το αίσθημα της πολυκαιρισμένης αναβολής; Με το σουρωτήρι αφαίρεσε κάθε ίχνος υπολείμματος από το βότανο. Στο δοχείο της ψυχής και του σώματος, άραγε, με τι είδους σουρωτήρι να αποσπούσε κανείς τα εξωτερικά στοιχεία στα οποία κάποτε τους είχε επιτραπεί η είσοδος και τώρα ήταν πιο ξενικά από ποτέ; Σε ποιον να εμπιστευόταν αυτές τις σκέψεις χωρίς να την περάσουν για ευαίσθητη ή ρομαντική; Όχι, το δίχως άλλο δεν ήταν τίποτε από τα δύο, ούτε ευαίσθητη, ούτε ρομαντική. Θα ήταν αισχρό να οικειοποιούνταν κάτι που δεν της ανήκε. Κυνική. Κυνική επανέλαβε αυτή τη φορά εξωτερικά. Πρόσθεσε το κουταλάκι με το μέλι και ανακάτευε ώσπου να προκαλέσει μια μικρή παλιρροιακή δίνη μες το αγαπημένο της ποτήρι. Το αφέψημό της είχε αποκτήσει εκείνο το όμορφο κεχριμπαρένιο χρώμα από το συνδιασμό του μελιού με το χαμομήλι, παρότι τίποτε από τα δύο δεν ήταν πλέον εμφανές. Αυτό ήταν. Τίποτε δεν είχε αφαιρεθεί κι εάν είχε αφαιρεθεί με κάποιον ορισμένο τρόπο, ωστόσο, είχε προλάβει να αποσταχθεί κι ας είχε αφαιρεθεί το υλικό του.


Και γιατί να πάει;  
Ήταν πιο όμορφη από ποτέ.
Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που...
Τη λάτρευε.


Μουσική επιλογή: Rene Aubry ~ Happy Voices, La Grande Cascade

 

8 σχόλια:

  1. Οποια και να ηταν η αποφαση θα ηταν αποκλιστικα δικη της Καναρινακι μου .. οι επιλογες μας ειμαστε εμεις..
    Πολύ μου αρεσε η γραφη σου ..η κουπα εκεινη με τις χρυσες λεπτοιμερειες τα λιλα και μωβ πουλια...
    Να περνας ομορφα..καλο σου βραδυ.. φιλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 🌟Πέρασα να ευχηθω καλό μηνα να εχουμε με υγεια και χαρες!!!Ειχα πολυ καιρο να ερθω απο εδω.🌟Τελειο το κειμενο σου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν μου αρέσει το "ηρθες ,θα έρθω κι εγώ- δεν έρχεσαι κάνω κι εγώ το ίδιο" αλλά θέλω να δείξω την ευχαρίστησή μου για την επίσκεψή σου....Ολο αυτό τον καιρό μου συνέβηκαν πολλά και δυσκολα στην διαχείριση γεγονότα...Με δυσκολία μπαίνω για ανάρτηση και το κάνω γιατι αγαπώ πολύ αυτην την διαδικασία και το αλισβερίσι της blogoγειτονιάς...τις δημιουργίες όπως και το ηθικό δίλημμα της πρωταγωνίστριας να φύγει ή να μείνει... αν κατάλαβα καλά δηλαδή η ζωντανή περιγραφή όμως της διαδικασίας του αφεψήματος δηλώνει την ικανότητα να παίζεις τις λέξεις και τα νοήματα στα δάχτυλα με πολύ ευκολία...... Καλό βράδυ, να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σμαραγδάκι- Ρούλα,

    στέκομαι σε αυτό, "οι επιλογές μας είμαστε εμείς", λάθος-σωστές όπως και να έχει είμαστε εμείς και δεν πρέπει να σταματούμε κάποτε να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας για αυτές.

    Σε γλυκοφιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS,

    γεια σου και σε ευχαριστώ. Να είμαστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έφη Αδαμίδου Πασοπούλου,

    τα όσα μου γράφεις περί ιστολογίου με εκφράζουν απόλυτα, κι εγώ έτσι νιώθω. Θέλω να πιστεύω πως οι δύσκολες καταστάσεις βρήκαν τρόπο να γίνουν υποφερτές και σιγά-σιγά καλύτερες, παρά τις ημέρες που βιώνουμε.
    Σε ευχαριστώ καλή μου για το πέρασμά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. koulpa,

    Ζούμε! Και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικό. Να ζούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κάθε που στάζει ροδόνερο ανθίζει το γιασεμί μου...